Kayıp Güzellik [Ketsuen]

Bir insan için koca bir bulutun üzerinde seyahat etmek oldukça fantastik bir olay olsada, bin yıla aşkındır var olan bir Tanrı için pekte şaşırtıcı değildi. Bulutun üzerine kurulmuş fani yaşama ziyadesiyle alışık olan Ketsuen için bu düzen pekte yabancı değildi. Asırlardır izlediği insanların yaşamının bir kopyasıydı buradaki düzen. Küçük bir minyatürden ötesi değildi. Ketsuen, tüm bunları bilsede tam olarak farkında değildi. Bulutun üzerinde, kendisi gibi onlarca Tanrı ile yolculuk eden Ketsuen, tam olarak bulutların üzerine çıkıp kendisine bir çadır teşhis edildiğinden beri farklı bir dünyadaydı. Çadırın tam ortasında bağdaş kurmuş bir şekilde oturan, ellerini yan yatmış dizlerinin üzerine kondurup, vücudunu belli bir formasyona sokan Ketsuen, meditasyon yapıyordu. Dışarıya saldığı aurası bir Tanrı için bile vahşi ve korkutucuydu. Bunun yanı sıra kızıl gözlerinin içinde yatan o hissiyat, kesinlikle buradaki Tanrıları bile aşacak bir vahşiliğe sahipti. Kulakları çadırına bir kırbaç edasıyla tek tek çarpan yağmur damlarının tıkırtılarını duysada, Ketsuen duymuyordu. Burnu, yağmurun o misk kokusunu iliklerine kadar çeksede, Ketsuen tam olarak o kokuyu alamıyordu. Ketsuen, bu dünyadan soyutlamıştı kendini.  

İnsanlar bir çok Tanrı için bir çok düşünce yaratırdı. Ketsuen, en başından beri yakışıklı bir Tanrı olarak nam salmıştı ve bu yüzden kendisine kimi zaman amacından farklı bir şekilde tapan onlarca kadının duasına şahitlik etmişti. Ona kendisi gibi bir yakışıklı koca için dua eden genç kızların dertleri ile karısına tecavüz edilen bir adamın dertlerine aynı anda şahitlik edebiliyordu. Ketsuen, o zamandan beri insan doğasını yadırgamıştı. İnsanlar mutlak canlılardı ama bir o kadar da bencil yaratıklardı.

Ketsuen, bu anıların arasında gezinirken asırlar önce kendisine inanan bir keşişin sözleri kafasında yankılanmıştı. İntikam Tanrısının intikamından bahsediyordu o keşiş... Eğer kim İntikam Tanrısının kızdırır ve intikam hissiyle dolup taşmasına sebebiyet verirse, mutlak bir ölüm onları bulacakmış... İntikam Tanrısının alacağı intikam ateş şeklini alacak ve intikam hissi körelip, dinene kadar herkesi yakacakmış... Keşiş böyle düşünüyordu ve bir sohbetinde bu düşüncelerini dillendirme fırsatı bulmuştu. O keşiş Ketsuen'in hatırladığı kadarıyla huzurlu bir ölümle bu dünyadan göçmüştü.

Derin bir nefes aldı... Nefesinin keskinliğini gözleri kapalı olmasına rağmen görebiliyordu. Keşişin sözlerinde doğruluk payı olup olmadığını bilmiyordu. Tek bildiği şey, her saniye içinde intikam hissinin omzunda artan acıyla birlikte büyümesiydi. Canının yanması Ketsuen'in canını sıkan şey değildi. Daha çok, kızı gibi gördüğü Mina'nın canının yanması onu oldukça sinirlendiriyordu. Ketsuen, intikamının en kusursuz halde kalması için meditasyon yapıyordu.

Bu öfkeden sıyrılıp, o saf intikam hissiyle Orochi'ye hayal ettiği şeyleri yapmak istiyordu.

Tek bir an bile bu yolculuk sırasında formunu bozmamıştı. 976 yıllık yaşantısında şahit olduğu olayları ve insanları kafasında tartıyordu. Ve öfkesi her dindiğinde, saf intikam o karanlıkta bir ışık süzmesi olarak şekilleniyordu.

Haruchina dahil, hiç kimseyle yolculuğa başladığından beri tek kelime konuşmayan, hatta formunu tek bir saniye bile bozmayan Ketsuen'e ilk gelen kişi Son Goku olmuştu. Bir kaç kez Ketsuen'e sözleriyle ulaşmaya çalışsada, bedenen orada olan Ketsuen Son Goku'ya bir geri dönüş dahi yapmamıştı.  

Maymun Tanrı şanslıydı ki, Ketsuen'in saf intikamı kusursuz bir şekil aldığında, son kez belki de kapısını çalmıştı. Gözlerini açan Ketsuen, o hiçbir şey anlaşılmayan ifadesi ile Son Goku'yu süzerken, ona eşlik etmişti.

Bir kez daha yalnız kaldığında, kendisi gibi günlerdir vaziyetini bozmayan Susan'o dikkatini çekmişti. Derin bir nefes alan Bilgelik Tanrısı, yağmurun altına saldığında kendini adımları oldukça doluydu. Her adımında etrafında biriken yağmur birikintisi, dışarıya saldığı aurası ile buharlaşıyordu sanki.

"Mina ile iki ay önce karşılaştığımda ne kadar doğru bilmiyorum ama onu sadece Ayakashilerle savaşırken bana yardımcı olacak bir araç olarak görmedim. Onun zihnime akış eden fani yaşamanı izlerken, bu Tanrı kalbimde bir fani his belirdi. Neredeyse bin yıldır var olan benim bir çok kez gördüğüm ama anlam veremediğim o aile sevgisi. Mina'ya karşı  bir baba gibi hissettim. Belki gereksiz bir demagoji benimkisi ama omzumdaki bu sızı her arttığında acıyan şey kalbim oluyor. "  Usulca yaklaşan Ketsuen, bir eliyle sızlayan omzunu sıvazlarken, oturmakta olan Susano'nun bir kaç adım arkasında, onun baktığı yere bakarken bu sözleri dillendirmişti. Onun gibi, Shinkilerini kaybetmiş bir Tanrı ile aynı hisleri paylaşacağına inanıyordu.

Belki de sadece dertleşmeye ihtiyacı vardı.

Ketsuen'in yağmuru buharlaştıracak kadar keskinleşmiş aurası öfkesinden kaynaklı değildi Savaş Tanrısının düşündüğünün aksine. İntikam Tanrısı olarak arzuladığı saf intikama tamamen erişen Ketsuen'in doğasının bir yansımasıydı bu sıcaklık. Ne öfkeyle kirlenmişti nede acıma duygusuyla. Tamamen saf bir intikamdı Ketsuen'in içinde hissettiği şey. Ketsuen, intikamının getirdiği felaketin ne denli büyük olacağını bilmesede, şu an iradesinin yıkılmayacak kadar güçlü olduğunu biliyordu. Uyuyan bir vahşi yaratık olarak kendisini nitelendiren Bilgelik Tanrısı, kesinlikle en tehlikeli dönemindeydi. Orochi, Ketsuen'in içinde yatan duygularını uyanmasına sebebiyet vermişti. Bunun sonuçlarını her şeyi bilen Tanrı olarak nitelendiren Ketsuen dahi bilmiyordu, ön göremediği bir şeylerin yaklaştığını hissedebiliyordu sadece. Yinede, Orochi'den intikam alma konusunda oldukça kararlıydı.  

Kendisine geç cevap vermesinin ardında oldukça iyi bir makyaj ile çizilmiş açık görünen bir çift göz olduğunun farkındaydı Bilgelik Tanrısı. Yakından bakınca burada bulunduğu andan beri Savaş Tanrısının uyuduğuna inanıyordu. Ya savaş için güç topluyordu ya da başka bir şey, her halükarda bu Ketsuen'in dikkatini çekmişti. Onu kolundan tutup Suson'o konuşmaya başladığı andan beri tam olarak bunu düşünüyordu. Ametarasu ile yapacağı olası bir savaş galiba onu ziyadesiyle zora sokacaktı. Bundan öte kendi kanından olan ablasına karşıydı bu savaşı. Zor bir durum olmalıydı, en azından Ketsuen bunu bu şekilde yorumluyordu.

Ketsuen'in alevi, Savaş Tanrısının cisimleşmiş aurası ile oldukça zıttı. Suson'o dondururken, Ketsuen eritiyordu. Başta Suson'o kendisine dokunduğunda yanan elinin acısını, Ketsuen'in vücudunu soğuk ile yakarak karşılık veriyordu. Belki de sadece, burada sorunları olanın kendisi olmadığını göstermek istiyordu genç tanrıya. Ketsuen, bunu ne şekilde yorumlayacağını bilmesede, Suson'o ile konuşmak ona iyi geliyordu. Suson'o oldukça deneyimli ve Tanrılar arasında bile saygın bir tanrıydı. Ketsuen, onun aksine bin yaşını henüz doldurmamış, yeni cisimleşmiş bir Tanrıydı. Her şeyden öte bir mertebe farkı olmasına rağmen, özünde iyi bir adam olduğunu bildiği Suson'o ile konuşurken pekte çekinmiyordu. Aynı durumda olan bu iki Tanrı, ne kadar zıt görünselerde aslında aynıydılar bir o kadar da.

Savaş Tanrısını dikkatle dinlerken, aklına Toyotama-hime ve diğer Tanrılar gelmişti nedense. Hepsi çabalıyordu hatta Toyotama-hime'nin körlük durumu Ketsuen'in içini bile sızlatmıştı. İki ay önce kendiside bu kadar güçten düşmüştü. Şu an diğer Tanrılara göre oldukça iyi bir durumda olsada, onların çektikleri acıyı oldukça iyi biliyordu.

"Bir Bilgelik Tanrısı doğumuyla birlikte her şeyi bilseydi sanırım Bilgelik Tanrısı olmak hiç eğlenceli olmazdı. Öğrenmek en büyük gayem oldu her zaman. Bilgi sonsuzdur... Ve bizler bu sonsuzluk okyanusunda Bilgelik Tanrısı olsak bile bir damladan ötesi değiliz, dünya sırlarla dolu."

Hafifçe tebessüm eden Ketsuen, derin bir nefes almıştı. Suson'o söylediklerinde oldukça haklıydı... Ketsuen'in asırlardır anlamakta zorluk çektiği bu detayları oldukça iyi dillendirmişti.

Etrafına şöyle manalı manalı bakan Ketsuen, derin bir nefes aldıktan sonra;

"Herkes çok çabalıyor... Ama biraz fazla değil mi sence de? Buradaki herkes oldukça güçlü Tanrılar olsada, sınırlarımız var. Yorgun düşmüş bizler, cennette güç toplayan Tanrılara karşı sadece hislerimiz ve arzularımızla kazanamayız. Tedbirli olmak iyidir ama fazlası zarardır. Bence bir el atmanız gerek."

Ketsuen'in şahsi fikriydi ama şöyle bir etrafına baktığında buradaki çoğu Tanrının savaşta büyük sıkıntılar çekeceğini hissediyordu. İki aydır baygın olacak kadar kendini zorlayan Ketsuen, manasız zorlamanın sonuçlarını oldukça iyi biliyordu. Ve bu şekilde devam ederse büyük bir hezimetin onları beklediğini de biliyordu..

Ketsuen cisimleştiği o andan beri gerçekten zorlu bir döneme girmişti. Sanki aldığı her bir nefesin bedelini doğa ona acı çektirerek ödetiyordu. Bilgelik Tanrısı bu duruma yavaş yavaş alışmaya başlasada, bu durumun can sıkıcılığı konusunda yapabileceği hiçbir şey olmaması onu çileden çıkartıyordu. Kara bulutlarla dolu gökyüzünden düşen yağmur damlaları bile ona nedense şu an aldığı her bir nefesin bedeli olarak geliyordu. Belki bir paranoya dönemine girmişti ama bu bile oldukça doğaldı iki aylık süreçte yaşadıklarından sonra. Muhtemelen bu Tanrının yaşadıklarını bir insan yaşasa bunun sonucunda intihara başvurarak hayatını sonlandırabilirdi. Ama Ketsuen iradesi güçlü bir Tanrıydı ve zorluklara göğüs gererek daha güçlü olacağının bilincindeydi. İki ay önceki haliyle şimdi hali arasında bile gözle görülür bir fark varken, buna zıt bir şey düşünmek en büyük aptallık olurdu İntikam Tanrısı için.

Ketsuen, Suson'o ile olan sohbetini sürdürürken her bir cümlede yeni bir şey öğrenmenin mutluluğunu yaşıyordu. Hoş, şu an bu ruh halinde olmasada bu durum Bilgelik Tanrısının hoşuna gidiyordu. Tüm bu şeyleri geriden bıraktıktan sonra, rahat bir nefes alabileceği bir an olursa o anın bir kısmını Suson'o ile sohbet ederek geçirmek oldukça hoşuna giderdi bu yüce varlığın. Ama tam olarak onları neyin beklediğini bilmeyen Ketsuen için bu basit bir arzuydu sadece.

Savaş tanrısının kendisine uzattığı kaseyi göz ucuyla süzerken, bir yemeklik kadar tuzun kasenin içini doldurması Ketsuen'in ilk dikkatini çeken şey olmuştu. Tuza yavaş yavaş odaklarken bir kaç dakika kadar sonra bunu yaptığına lanet edeceğinin farkında bile değildi. Bu küçük tuz parçalarının ardında yatan mazi, Ketsuen'in nefesini kesecek kadar güçlü ve ulaşılamazdı. Ketsuen, korkunun farklı bir çeşidin daha tatmıştı an itibari ile. Ketsuen, buna sebep olacak güçten korkmuştu.

Aldığı nefesleri düzene sokmakla ve şaşkınlığını üzerinden atıp, düzgün bir yüz ifadesine bürünmekle uğraşmaktayken kulakları Savaş Tanrısında idi.

Suson'o gerçekten her bir kelimesi ile Bilginin timsali olan Ketsuen'e yeni bir şey öğretiyordu. Bundan öte şu an burada bulunan her bir Tanrı'dan daha fazla şeyi bilmenin ve bunların oluşturduğu o sorumluluğu bir tık daha fazla hissetmenin zorluklarını şimdiden yaşıyordu. Bu savaşa Mina için dahil olurken, savaşmak için başka sebepleri de vardı artık bu Tanrı'nın. Bu kadar güçlü bir silahın tekrardan bir araya getirilip, kullanılmasına göz yumamazdı.

"Büyük güç beraberinde büyük bir sorumluluk getirir. Savaş sadece daha büyük bir kaos ve karışıklık getirecek olsada, bu uğurda savaşmamak çok daha büyük bir kaosa sebep olacak. Henüz yeni cisimleşmiş bir Tanrı olarak ne kadar yardımım dokunur bilmiyorum ama bu davada tüm varlığımla arkanızda olduğumu bilmenizi isterim. "   

Belki de bu sözleri bu sohbeti bitirecek sözlerdi. Aslında bu sohbeti devam ettirmenin manası yoktu. Ketsuen, ön göremediği bir şeye doğru gitsede bundan kaçmayacaktı.

Derin bir nefes aldı ve gözlerini ileriye dikti. Yakında büyük bir fırtına kopacaktı.

Ketsuen, bir varlıktı. İnsanlar tarafından oluşturulmuş ve yine insanların ona olan inancı sayesinde cisimleşebilmiş bir varlıktı. Ketsuen'e göre işin ilginç bir tarafı vardı. İnsanlar ve onlara ev sahipliği yapan bu dünya ilk Tanrılar tarafından yaratılmıştı. Ama bundan sonraki süreçte, İnsanlar kendilerini yaratan varlıklar kadar yüce olan varlıkları inanma yetileri ile yaratmaya başlamıştı. Bu bulutlar üzerinde savaşa giden Tanrılar arasındaki en yaşlısı bile bu şekilde oluşmuştu. Ketsuen de bu döngünün bir parçasıydı. Yaratanlar, yaratılan konumuna düşmüştü. Ve yaratılan bu Tanrıların ne kadar güçlü olacağı yine onu yaratan ve inanan insanlara bağlıydı. Ketsuen, esasında yüce olanın kendisi mi yoksa insanlar mı olduğunu tam olarak anlayamıyordu. Bilgelik Tanrısı için bu İzanami ile İzanagi'nin arkasında bıraktığı en büyük gizemdi. Belki bunun böyle olmasını onlar istemişti ama yinede, tuhaftı. Öyle ki bir insan ruhu olan Shinkiler ile Tanrılar arasında ciddi bir güç farkı vardı. Eşit şartlarda bu iki varlığın yapacağı mücadelede Ketsuen ve diğer Tanrıların bir şansı yoktu. Peki, tapılan bu varlıkların yüce olmasının ardında yatan sebep neydi? Ketsuen, kendisin insanlar ve Shinkilerden ayıran şeyin ne olduğunu tam olarak bilmek istiyordu. Tanrılar, kirlenmiş ruhlardan korkan insanların korkusundan açığa çıkan basit varlıklardan ötesi değildi Ketsuen'in gözünde. En basit varlıklar Bilgelik Tanrısına göre kendileriydi. Bu karmaşık ve çözülemez düzenin, en basit varlıklarının kendileri olduğuna inanıyordu.

976 yıldır gözü insanların üzerinde olan Ketsuen, kendisine tapan insanlar arasında ona bir kere bile işler rayında gittiğinde seslenen bir inanı olduğunu görmemişti. Her zaman zor anında, işleri düştüğünde kendisine koşan insanlar için basit bir araç, köleden ötesi olmadıklarının farkındaydı Ketsuen. İsimlerinin başında 'Tanrı' ibaresi olmasının bir manası yoktu Bilgelik Tanrısına göre, ona göre gerçekten bu hiyerarşik düzende son sıradaydılar.

Bundan ötürü Ketsuen kaprisleri olan bir Tanrı değildi. Kendini haklı olarak diğer varlıklardan üstün gördüğü noktalar olsada bunlar kişisel şeylerden oluşan egolardı. Genel olarak 'Tanrı' ibaresinden oluşan bir kompleks ya da ego barındırmıyordu içinde Ketsuen. Daha çok kişisel ve haklı bir takım egoları vardı.

Yağmur damlarının ardında bıraktığı yoğun nemi aldığı derin nefeslerle birlikte içine çeken İntikam Tanrısı için bu sohbet sonlasada, Suson'o için sonlanmamış gibiydi. Savaş Tanrısı konuşmayı aniden farklı bir noktaya çekerek Bilgelik Tanrısını ziyadesiyle şaşırtmıştı. Festivalin tam olarak ne olduğunu bilsede bu kavramdan çok uzak olan sohbetlerinin bir anda tam olarak bu konuya kaymasına bir sebep bulamıyordu. Aklına gelen türlü türlü düşünceler Bilgelik Tanrısını ziyadesiyle rahatsız etsede, arkadan gelen adım sesleri dikkati biraz dağılmıştı. Haruchika ve Maymun Tanrının bir anda ortaya çıkıp, sohbete dahil olması gerçekten şaşırtıcı şeylerdi. Ketsuen bir şeylerin döndüğünün farkında olsada ve tam olarak bu olayların içerisinde kendisininde olduğunu hissetsede bir yorumda bulunamıyordu.

Göz kapaklarını açıp kapattığı o saliselik arada kalbine giren elin şoku ile sarsılmıştı Ketsuen. Çektiği acı bir yana, hissettiği şaşkınlık ve şok daha çok beynini meşgul eden detaylardı. Gözleri oldukça büyümüş ve saçları öne doğru düşmüş Ketsuen'in kan kırmızısı gözleri siyah saçlarının arasından oldukça ürkütücü duruyordu.

Tüm anıları, özellikle Mina ile geçirdiği zamanları kapsayan anıları zihninden bir film şeridi gibi akarken, Ketsuen'in gözlerinden bir kaç damla yaşın akması an meselesiydi. Girdiği şok durumunu eğer o bir kaç saniye içerisinde durduramasaydı muhtemelen bir insan gibi göz yaşı dökecekti bu Tanrı. Ve döktüğü bu göz yaşları kara bulutlardan akan yağmur damlalarının arasında kaybolup gidecekti. Neyse ki öyle olmamıştı. Suson'o elini çektiğinde yere yalpalanan Ketsuen o süreç boyunca alamadığı nefeslerin acısını tek bir nefeste çıkartmış ve Savaş Tanrısının ellerindeki boncuklara göz atmıştı önce. Bu farklı renklerdeki boncukların tam olarak ne anlama geldiğini biliyordu Bilgelik Tanrısı. Bu yüzden çok vakit kaybetmeden sorgulayıcı bakışlarını Savaş Tanrısına çevirmişti.   

Tek istediği bir nedendi.  

O bir cevap istercesine süzerken Savaş Tanrısını o bunla kalmamış ve gayri resmi Shinkisi olan Haruchina'ya da aynı şeyi yapmıştı. Kendisinin aksine bu süreci oldukça doğal bir şeymiş gibi karşılayan Haruchina'ya şaşırmış bakışlarla bakarken, bu bakışlarının tekrardan Susono'ya dönmesiyle sorgucu bir ifade takınması anlık olmuştu. 

Ziyadesiyle dinç olan Haruchina Ketsuen'i yerden kaldırmakla uğraşırken, bakışları Suson'o üzerinde olan Ketsuen'in bu cabası işe yaramış olmalıydı ki, kendisine baston görevi gören Haruchina'nın varlığı ile iki ayağının üzerinde durabilen Bilgelik Tanrısı, elini omzuna koyan Savaş Tanrısından cevapları almaya başlamıştı.

İzanagi'nin soyundan gelenin sözleri tamamladığında Ketsuen tüm bunların farkında olduğu için bir tepki vermeye bile kalkmamıştı. Suson'o usulca elini omzundan çektiğinde, o sırada gözleri kapalı olan Ketsuen gözlerini yavaşça açmıştı. Kendisin bir ormanda, Haruchina ile baş başa bulduğunda aklına Savaş Tanrısının 'festival' lafı gelmişti. Bu andan itibaren konuşmaya başlayan Haruchina'nın sözleri ise, Bilgelik Tanrısının aklına gelen şeyi doğrulayan cümlelerden ibaretti.

Çenesini çaresizlikle sıvazlayan Ketsuen, ormanın ilerisine bakarken Haruchina'ya bir cevap vermesi gerektiğinin farkındaydı. "Doğruları söylemek saygısızlık değildir. Hele ki kişi bunun farkında ise, bu kesinlikle saygısızlık değildir. Eğer Suson'o bunu uygun gördüyse, esaret altındaki Mina'yı kurtarmak için bu süreci en iyi şekilde atlatıp Orochi'ye olan intikam sözümü tutacağım. Eğer Mina'yı kurtarmak için daha iyi olmam gerekiyorsa, bu fani yaşam beni daha güçlü yapacaksa... İnsan ruhu olan sen Haruchina, bana yol göster. Bana öğret, bu fani yaşamda rehberim ol."  Sözlerini tamamladığında kendisine uzatılan iki Katana'yı alan Ketsuen, oldukça kararlıydı. Sadece bu kararlılığı gözlerine değil, vücuduna, duruşuna dahi yansımıştı.   

Bir Tanrı tam olarak bu anda şunu düşünebilirdi pek ala; bir fani yaşam ne kadar zor olabilir ki? Bir Tanrı bunu düşünebilirdi ama Ketsuen kesinlikle böyle düşünmüyordu. İnsan olmanın zorluklarının farkında olarak bulunduğu durumu yadırgamayı bırak, bu durumun üzerinde oluşturduğu baskıdan hafiften korkuyordu. İnsan olmak önemli bir mertebeydi Bilgelik Tanrısı için şüphesiz ki ama Ketsuen insan olarak yaşamını sürdürmeyi kesinlikle istemezdi. Tanrı olarak yaratılan Ketsuen, esasında halinden memnundu. Tek kafasını karıştıran nokta, bu ilginç düzendi. Yinede bu düzene baş kaldıracak kadar güçlü ya da asi değildi. Tüm bunlar kafasını kurcalayan bir takım sorunlardı sadece. Ne bundan az ne de bundan öte.

Gereksiz duygularından sıyrılan Ketsuen, Haruchina'yı dinlerken ziyadesiyle boş bakıyordu. Haruchina için Bilgelik Tanrısının ne histe olduğunu, ne düşündüğünü anlamak imkansız sayılacak derecede zor olmalıydı. Ketsuen'nin bu konudaki ciddiyeti ve kararlılığı öyle seviyelere ulaşmıştı ki, içten içe garipsediği o durumu yüzüne vurmamıştı. Haruchina'nın geçmişini hatırlaması ve bu kadar bilgi sahibi olması, Ketsuen'i tuhaf hislere kapılmasına sebebiyet veriyordu. Suson'o ile yaptığı sohbetin ardından bir kez daha Bilginin temsili olan Ketsuen, tam olarak öyle hissedemiyordu.

Güneş olmayan bir yerden, güneş olan bir yere geldiğinde Ketsuen ilk şüphesini yakalamıştı. Kafasına şimdilik bunu pek fazla takmasada, gözleriyle etrafına bakarken kendisini görmüştü. Kibirli gülümsemesi ile karşısında duran kişi kendisinin bir yansımasıydı Ketsuen için. Yüzünden ne düşündüğü belli olmayan Ketsuen, kendi yansımasının sözlerinin ardından fark ettiği bu detay sonrası içten içe kendisine kızmıştı. Yinede, kendi yansımasına bir çift lafı olacak Bilgelik Tanrısı tam ağzını açacakken yansıması ortadan kaybolmuştu bir anda. Gözlerini o andan itibaren öksürerek dikkat çekmeye çalışan Haruchina'ya çevirince söylemekte olduğu sözlere hak vermişti. Pek tabi yine gözlerini açıp kapayınca kadar kendini başka bir yerde bulunca, Ketsuen hâlâ aynı ifadesizliği ile tepkisizliğini korumuştu. Toyotomi köyünde, Haruchika adlı samurayın küçüklüğündeydi. Bunun farkında olsada, tam olarak sebebini bilmiyordu.

En azından Haruchina konuşana kadar.

Sebebini öğrenip, bir kez daha Suson'o-sama'nın sözlerine aracı olan Haruchina'ya hak vermiş olan Ketsuen, ifadesiz bakışları ile etrafını süzerken dövüşmekte olan insanları süzmüştü. Belli bir ahenkte ve formda ellerindeki tahta kılıçlarla birbirleriyle dövüşen dört insan sayabilmişti. Üç kişi hala toy ve deneyimsiz görünsede, Haruchina'nın babası olduğunu bildiği adam oldukça deneyimliydi ve üç kişi ile baş edebiliyordu. Haruchika'nın bu kadar büyük bir samuray olmasına pekte şaşırmaması gerektiğini bu anıları izlerken fark edebilmişti Ketsuen. Aynı Haruchika'dan oğluna miras kaldığı gibi, Haruchika'ya da babasından miras kalmış olmalıydı bu sorumluluk.

Esasında kuşaklar boyu insan soyunun devam edebilmesindeki sebep buydu Bilgelik Tanrısına göre.  İnsanlar ölümleriyle birlikte sadece maddi değeri olan şeyler değil, manevi sorumluluklarda bırakıyorlardı arkalarında.

Derin bir nefes alan Ketsuen, dövüşü dikkatlice izlerken bir anda kendisinine bakılması ve seslenilmesi ile irkilmişti. Esasında başta kendi üzerine alınmayan Ketsuen yakın çevresine şöyle bir usulca bakmıştı; ama kendisinden başka kimsenin olmadığını görünce, gerçekten seslenilen kişinin kendisi olduğunu anlamıştı.

Haruchina'ya göz ucuyla bakış atarken sakin adımlarla oraya doğru adımlıyordu. Bu beklemediği bir şeydi ama ayak uyduramayacağı kadar ani değildi.

Olayları akışına bırakacak olan Ketsuen ayak uyduracaktı sadece. Eline tahtadan bir kılıç tokuşturulursa çarpışacak, soru sorulursa adabıyla cevaplayacaktı.   

Ağırlaşan bir kılıcın hissiyatını oldukça yakından tanıyordu Ketsuen. Mimikleri dahi oynamayan Bilgelik Tanrısı, kılıcın elinden düştüğünde çıkardığı takırtı ile şaşırmıştı. Kendi zihninde olduğunun bilincinde olan Ketsuen ne yapmaya kalkarsa kalksın tam manasıyla bunu beceremiyordu. Bilgelik Tanrısı konumundan beceriksizliğe düşen Ketsuen için tuhaf bir durumdu bu. Sanki zihni kendisini kabul etmiyordu. Bundan mütevelli Ketsuen kendini dışlanmış hissediyordu. Ense köküne yediği kılıç darbesiyle yeri boyladığında tek hissettiği duygu dışlanmışlıktı. İpeğimsi siyah saçları gözlerinin üzerine doğru düşerken, tam bir sefil gibi hissediyordu kendini. Gözlerine gölge düşmüş Ketsuen'in kızıl gözleri belirgin dahi değildi. Sırtına yediği darbeler canını yakıyordu. Oysa, bir Tanrı olarak canının yanmasına pekte alışık değildi Ketsuen. Avuçlarının içine bakarken, bir anda gözlerini gökyüzüne çevirmişti. O an bir şey fark etmişti. Şu an bir insanın vücuduna sahipti. Bir insanın vücudu narin ve güçsüzdü... Sınırları vardı ve bu sınırları aşmak için kendi bedenine zarar vermeyi göze alabilmeliydi. Ketsuen bunu fark ettiğinde, kafasına bir şey dank etmişti. Tanrıların bir sınırı yoktu!

Haruchina'nın yardımıyla ayağı kalkarken kalbinde tuhaf bir kıpırdama hissetti. Gözleri hafiften büyüdü ve nefes alışverişi ilginç bir düzene girdi. Haruchika'nın babasının kendisine söylediği sözleri bir yandan düşünüyordu. Mina'ya verdiği öğüt... Ketsuen o an zihninin kendisine bir oyun oynadığını anladı... Buradaki her şey, dolaylı yolla Ketsuen'e bir şey anlatmak için zihni tarafından oluşturulmuştu. Yaşlı adamın haklı olduğu konuda Ketsuen o ana kadar içten içe burada olmanın işine geldiğini düşünüyordu gerçekten. Tüm o sorumluluklardan kaçmak, burada saklanmak gerçekten istediği şeydi. Ama o andan itibaren yavaşça bu bencile düşünceden sıyırlmıştı. Haruchina'ya göz ucuyla bakarken, bir şeylerin farkına varmıştı Bilgelik Tanrısı.

Haruchina'nın rehberliğinde ilerleyen Ketsuen, köyün sınırları içerisinde ilerlerken insanları izliyordu. Daha önce gördüğü şeyleri, attığı adımlarla birlikte daha net bir şekilde algılıyordu. Sürekli, her gün aynı tempoda çalışan bu insanların gayesini anladığında, Ketsuen'in kafasına başka bir şey daha dank etmişti... İnsanlar mükemmel olmak için çaba gösteriyordu ama Tanrılar öyle değildi. Onlar gözlerini açtıklarında doğaları gereği zaten mükemmel canlılardı. İnsanlar Tanrıları hayal ederken zihninde bu yüzden mükemmel olduklarını düşünüyorlardı. Çünkü insanlar ne kadar çabalarsa çabalasın azla mükemmel olamayacaklardı. Yapıları gereği, elbet bir kusurları olacaktı. Ama Tanrılar öyle miydi? Ketsuen, gözlerini gökyüzüne bir kez daha çevirdiğinde, kalbindeki his bir kaç tık daha artmıştı. Bu his karıncalanma gibi bir şeydi ve Ketsuen sanki kalbinin karıncalandığını hissediyordu.

İçinde bir yerlerde bir şeyler değişiyordu.

Haruchina konuşmaya başladığında Ketsuen gözlerini kapatmıştı. Karanlığa gömülen kızıl gözleri hiçbir şeyi gösteremiyordu ona. Haruchina'ya hak veriyordu. Çünkü bunun farkına varmıştı. Hatta vahşi bir aslanı zihnine getirmişti. Aslanın nasıl bir sürünün kralı olduğunu anımsamıştı. Bu durum onlar içinde geçerliydi.

"Benim. Düşmanım yanlış düşüncelerle dolmuş kendimden başkası değil. Ve sen Haruchina kılığına bürünmüş zihnim, gerçek halini göster." Kendisine verilen iki Katana'dan birini sıkıca kavrarken diğerini Haruchina'ya doğru fırlatmıştı. Tüm düşüncelerinden sıyrılan Ketsuen'in gölge düşmüş gözleri bir anda parıldamaya ve saçları arasından net bir şekilde görülmeye başlamıştı. Yüzünde ki ifadesizlik yerini ciddiyete bırakırken Bilgelik Tanrısının ağzından bir çift laf daha çıkacaktı:

"Ben bir Tanrıyım! Ne üzerime zinmetlenen bu insan bedeni beni durdurabilir ne de Haruchina görünümündeki sen. Ortaya çık içimdeki sefil. Seni yok oluşla ödüllendireceğim!  "    

Kılıcını kavradı Ketsuen. Ve sözlerinin ardından zihninin vereceği tepkiyi beklediği. Eğer düşündüğü olur ve karşısında bir Ketsuen görürse koşacak ve onu ikiye ayıracaktı.

Derin bir nefes aldı Ketsuen. Aynaya baktığında kendi yansımasını gördü... Esasında bu kendi yansıması değildi. Kendisinin bir parçasıydı. Onunla göz göze geldiğinde içinde gram bir tereddüt yoktu İntikam Tanrısının. Kılıcı karşısındaki Ketsuen'in kılıcı ile çarpıştığında, ortaya çıkan kıvılcımları dahi net bir şekilde görebilmişti. Ketsuen bu karşılaşmaya hazırdı ama bu karşılaşmanın sonuçlarına daha çok hazırdı. Bakışları keskin ve ciddiyet doluydu.

Kendisine ait olan iki ruh, karşısındaki Ketsuen de duruyordu. Mina aklına gelince kalbindeki his bir tık daha artmıştı Ketsuen'in. O esnada bir köşeye usulca çekilmiş, Haruchina'nın sözlerine kulak vermişti.

Gözleri karşısındaki benliğinde idi. Kulakları ise konuşmasının ikinci kısmını sürdüren Haruchina'yı dinlemekle meşguldu. Zihini nasıl serbest bırakabileceğini bilmiyordu Ketsuen. Mina... bu dünyada bir yerlerdeydi. Dilerse onları kullanıp kendi benliği ile dövüşebilirdi. Ne dilerse o olacaktı. Bu en üst düzey Tanrı mertebesiydi.

Sessizliğini korurken, Ketsuen'in yüzünde bir tebessüm belirdi. Yok olan dağ gibi alevin ardından karşısındaki Ketsuen ile göz göze geldiğinde kalbindeki hissin kaybolduğunu hissetti. Elindeki kılıcı bıraktı ve kafasını gökyüzüne kaldırmış vaziyette kollarını iki yana doğru açtı. Saldırıya açık bir vaziyetteydi. Açıkça saldırıyı kabul etmiş gibi gözüküyordu ama esasında Ketsuen saldırıyı değil, ölümü kabul etmişti. O bu dünyaya Tanrı olmak için yaratılmamıştı. Bu dünya yok olmalıydı kendisiyle birlikte.  

"Seni kabul ediyorum tüm benliğimle... Gel!"  

Ölümün nasıl bir şey olduğunu biliyordu. Haruchika vasıtası ile o tadı tatmıştı ama şimdi bunu tadacak olması biraz daha tuhaf hissettiriyordu. Yinede yüzündeki o tebessüm, kızıl gözlerinin içindeki parıldama nedense kaybolmuyordu. Oysa Ketsuen'in durumu Haruchika ile aynı değildi. O zaman Ketsuen ölürken neden gülüyordu?

Gözleri açık olan Ketsuen bir anda kendini karanlıkta bulduğunda şaşırmıştı. İlk başta refleks olarak gözlerini kapattığını düşünsede, gözlerinin bu karanlığa alışmasıyla tam olarak olan şeyin çok daha farklı bir şey olduğunu kavramıştı. Bir anda ışınlandığını düşünmeye başladığı anda, bunu direk kabul etmişti. Neden ölümü kabul ettiğinde kendini bir anda başka bir yerde bulmuştu bilmiyordu ama bu sürekli daldan dala atlayan bir maymunu andıran olay akışı canını sıkmaya başlamıştı. Gözleriyle etrafı görebileceği kadar netleştiğinde her şey, kendisi gibi etten kemikten bir varlık görünce şaşırmıştı en başında. Genel olarak daha önce bu eğitim sırasında gördüğü kişiler tanıdık olsada, bu şahsı daha önce görmediğine adı gibi emindi. Saçları kadar kızıl bir zırh giyen bu varlığın karşısında anlık olarak güçlü hissetsede, bu his kesinlikle bu adama karşı değildi. Önceki halinden daha güçlü, daha diri olduğunu hissetmişti sadece.

Derin bir nefes alırken, göz ucuyla bir kez daha süzdü bu yabancıyı. Adam harekete geçtiğinde ve konuşmaya başladığında, istemsizce dizleri üzerine çöken Ketsuen vücudunun kendi isteği dışında tepki vermesinin şokunu yaşıyordu. Karşısındaki kişinin kim olduğunu bilmiyordu ama Bilgelik Tanrısı bu kişinin kendisinden çok öte bir varlık olduğunu anlayabiliyordu. Bir tepki vermeye kalkmadı zaten verecek zamanı da olmadı. Aklından geçen tek düşünce, tam olarak bu adamın kim olduğu ve kendi zihninde ne aradığıydı. Ketsuen, kayıp güzelliğini aradığı süre zarfından beri zihninde çok fazla şey görsede, böyle bir şey görmeyi kesinlikle ummuyordu. Karşısındaki bu kişi gerçek olamayacak kadar gerçekti. Ve kendisi hakkında söylediği sözler bir o kadar kafa karıştırıcıydı Ketsuen için.

Bir anda kaybolup gözlerini başka bir yerde açmak kesinlikle şoke edici bir olay olsada, gün içinde bunu sonsuz kere yaşayan Ketsuen bir kez daha bu durumla baş başa kalınca bir tepki dahi vermemişti. Derin bir nefes alan Ketsuen, kendisini tekrardan Son Goku'nun bulutunda bulduğunda eğitimin bittiğini anlayabilmişti.

Suson'o hemen dibinde, keskin bakışları ile kendisini süzerken ayaklanan Bilgelik Tanrısı derin bir nefes alırken üstünü başını çırpmıştı. O an keskin bir şekilde Mina ve Haruchina'yı hissettiğini fark ettiğinde, Ketsuen Mina'nın yerini anında öğrenmiş ve Mina'yı koruyan bir şeylerin varlığından haberdar olmuştu.

"Suson'o, her şeyden önce sana söylemek istediğim bir şey var." Suson'o yaklaşıp, ağzını kulağına doğru yaklaştıran Ketsuen sözlerine şu şekilde devam etti:

"Kayıp güzelliğimi ararken bir çok şey gördüm... Ama zihnimde kızıl bir zırhın içinde, gerçek olamayacak kadar gerçek bir varlık ile karşılaştım. Seviyesi seni, beni ve şu an var olan her Tanrıyı aşacak cinsten bir varlık ile. Bunun için bir açıklaman var mı?" Sözlerini tamamlayıp Savaş Tanrısından bir kaç adım uzaklaşan Ketsuen, gelecek cevabı beklerken Mina'nın olduğu kutba doğru bakışlarını çevirdi. Kendisine ne olduğunu bilmiyordu ama artık Mina'yı kurtarabileceğini hissedebiliyordu.