Fırtınaya giden yol [Altemur]

Altemur henüz yeni cisimleşmiş bir tanrıydı. Fuji Dağına yakın bir sunakta dünyaya gelmişti bedeni. Gözlerini her zaman kullanıyordu ancak ilk defa açmıştı onu. Bu yüzden yanıyordu epeyce, insan suretindeki ilk bakışları tahta bir levhada yazan Bishamonten'i okumuştu. Çok uzun zamandır buradaydı ancak kaç gün ve gece olduğunu bilmiyordu. Önünde oturduğu sunakta bir de parşömen vardı. Onu açıp okuduğunda hiç tanımadığı ancak çokta samimi olduğu dostundan bir yazı görmüştü. Yazı epeyce kısaydı ancak ona inan insanların peşinden giderken öğüt olarak vermişti bunu.



Bu sözleri okurken bile Altemur'un içinde bir huzursuzluk doğmuştu. Ne anlama geldiğini henüz bilmiyordu ancak anladığı şey gecenin tehlikeli olduğuydu. Tehlikenin çeşidini henüz öğrenmemişti lakin çok geçmeden öğreneceğinden de kuşkusu yoktu. Sabahın ilk güneşi ile uyanmıştı, henüz geceye çok olduğunun o da farkındaydı.

Sunakta yazanları çözmeye çalışırken bir anda kulağında sesler duymaya başlamıştı. Bu onun adını anan bir kişiye aitti, bir tüccar onun ismini anıyordu arkadaşlarının yanında. Konuşmayı sonunda duyabileceği kadar çok zikredildiğinde adı "Dağa giden doğu yoluna giren insanlar bir biri ardına kayboluyormuş. Bir dostum bu yoldan geçerken doğulu bir seyyahın Altemur adında bir tanrının adını zikrederek geçtiğini söylemişti. Uzun batı yolundan geçip gitmiş dağ şehrine. Böylece oraya varmış. Yolunun rahat geçtiğini de söylemiş. Nasıl? Hayır nasıl dua edilir bilmiyorum ancak birisi de bana dedi ki yere bir kaç tohum atmak lazımmış yolda. O ağaç yeşerip ilk yaprağı düştüğünde o bölge onun olurmuş. Birisi de havaya kum atmak lazım demişti." derken orada olan insanların sesleri bir birine karışmaya başlamıştı.

Ne olduğunu kavramaya çalışırken Altemur sonunda kesin ve net bir ses duymaya başlamıştı. Önünde bir kaç tane soya filizi belirmiş ve bir avuçta kum uçuşmuştu. Sonrasında ona seslenen kişinin dedikleri kulağına gelmişti "Altemur-sama, sana yalvaran kulların olarak bizi doğu şehrine giden yoldaki kötülüklerden koru." denmişti. Beden olarak ödenmiş soya filizleri ve kum artık onun simgesi olmuştu.

Altemur'un kafası oldukça karışıktı. İlk kez vücut bulmuştu sonuçta. Henüz genç bir tanrı sayılırdı, pek tutulmayan, duyulmamış ve önemsiz bir şeyin temsilcisi. Ah hayır sonuncusu doğru değil, hayat da bir çeşit yoldur sonuçta, insanlarsa gezgin. Altemur'un kendince bir önemi vardı. En azından kurye tanrısı değildi.


Hmm bir şeyler mi duyuyordu Altemur? Hatta biraz cızırtı var gibiydi ama yine de duyuluyordu. Yanında bir avuç kumla bir kaç fide belirince tabii bağlantı kalitesi artmıştı. Eh telekomünasyon ucuz olsa da beleşe de değildi. Ona bir yakarış vardı hattın diğer ucunda. Bir şehre gidiş yolu için korunma dileniyorlardı. Eh Altemur da biraz gezinmek istiyordu. Birazcık şansını bulaştırsın şu tüccarlara. Duacının yanına gidip Asla bitmeyen yolda gezen gezginlerin yakarışlarını duydum, sunularını aldım. Size şehre kadar eşlik edeceğim fakat benim yolum duramayacağım kadar önemli. diyecekti. Adam bakalım nasıl tepki verecekti? Açıkçası ilk defa böyle bir şey yapıyordu Altemur.

Altemur ona gelen dualara karşılık olarak bulunduğu yerden ayrılmış ve bir ışık hüzmesi eşliğinde ona dua eden tüccarların yanına varmıştı. Onlara söylediği sözlerden sonra tüccarlardan ikisi bir birine bakışıp bir yandan da Altemur'a bakıyordu. Şaşırmıştan ziyade bekledikleri gibi bir görünüşe sahi olmamasından dolayıydı bu. Japonya'nın en yeşil arazilerinden birine sahip bir yerde çöl sahabesi gibi giyinen birini beklemiyorlardı görünen üzere.

Karşılarında bir tanrının belirmesi onlar için anormal gibi gözükmemişti, zira dilekleri yerine geldiği zaman o tanrı belki isim olarak bile akıllarında kalmayacaktı. Sanki karşılarındaki kişi tanrı değil de normal alalade birisiymiş gibi davranıyorlardı hatta yürümeye koyuldukları sırada onu hiç görmüyormuş gibiydiler. Yolculukları da bu noktada başlamıştı tüccar grubunun.

Kimse etrafındaki Altemur ile diyalog kurmadan aralarında gayet rahat ve huzurluca ilerlemeye başlamışlardı. Aralarından bazılarından fısıldama misali teşekkür mesajları alıyordu Altemur. Onun varlığının orada olması bile insanlara huzur veriyordu yürüyüşlerinde. Ona inanmayanlara gelince tedirgin oldukları kokularından belli oluyordu. Yürümeye devam eden grup yaklaşık beş kişiydi ve bu beşlinin üçü etrafa epeyce korku ve huzursuzluk yayıyordu.

Altemur şehre gidecekti yine. Yolun akışında tutunmaya çalışan tomurcuklardan olan şehrin birine.  Sadece yoldan kaçmaya çalışan ahmakların yoldan saklanmaya çalışmasının ürünüydüler. Sadece birer duraktılar. Şehre girmek onun işi değildi. Şehir hayatı çok sıkıcıydı, insanlar özgürlüklerini nasıl bu kadar kolay bir kenara atabilirlerdi ki? Seyahatin çağrısını duymuyorlar mıydı ? İnsanlar garipti.

Tüccar grubu fena değildi. 5 kişiden 3ü korku içindeydi, tabii bu iyi bir şey değildi. Ayakashileri ortaya çekerdi ama yine de tüccarlar için cesur sayılırlardı. Sonuçta tüccarlar yolun çağrısına değil paranın çağrısına uyarlardı. Yol onların aracıydı, amacı değil. Oysa bir gezgin saf seyahat arzusunu açığa çıkartırdı. Şimdi, altemur bu korkuya karşı ne yapmalıydı? Ne kadar tanrı da olsa bir psikolog değildi. İnsanlara nasıl güven empoze edilir lan ? Sakince konuşacaktı öyleyse : Korku bir gezginin en büyük düşmanıdır, işleri karıştırır belayı çağırır. İçinizde inancı tam olmayanlar var. Öyleyse şu duayı hatırlayın ki en telaşlı anlarda sakin kalabilesiniz.

:

Yolların bekçisi, Gezginlerin yoldaşı,
Ey Altemur yolum yolundur.
Yürüdüğüm yol güven yolu olsun.
Bana yolculuğum için gereken şansı bahşet.

Yolda dikkatli ve tetikte olun fakat endişeli olmayın, gezginler.

Altemur konuşurken onu görüp duyan sadece iki tüccardı. Bu nedenle diğerlerinin tepki verdiği söylenemezdi ancak tüccarlardan birisi kendi kendine Altemur'un söylediği duayı okurken diğerleri de duymuştu. Bu ne derken onlara bir yerde duyduğunu ve bunun yoldaki kötülükleri arındıracağını söylemişti. Korkak üçlüden şişman olan gülerken diğer ikisi içlerinden bu duayı okumaya başlamışlardı.

Altemur'a ilk seslenen kişi yolda ilerlerken ona hitaben "Kami-sama gittiğimiz yer Fuji'deki Yılan Tanrının evi olarka adlandırılan bir göl. Pek çok gidiş rotası olsa da bizim hemen orada olmamız gerekli. Batıdan nar taşıyoruz şarap yapımı için, eğer zamanında gidemezsek tüm paramızı çöpe atmış olacağız." demişti. Öteki duacı da başını sallarken çaresiz bir şekilde "Son altı aydır bizim gittiğimiz yolu kullanan kimse geri dönememiş ya da bir yere varamamış." demişti. Az ilerideki geçidi göstererek "İşte orası gece olmadan geçmemiz gerekli." demişti.

Bu sırada öndeki korkak üçlü titremeye başlamıştı iyiden iyiye. Geçidin olduğu vadiden ve ormandan korkuyorlardı, bunu hissetmeleri doğaldı zira onlar göremese bile geçidin içinden siyah dumanlar yükseliyordu. Saat henüz çok erkendi, öğlen bile olmamıştı ancak Altemur yanlarında olsa bile, ona dua eden kişiler bile girmekten çekiniyordu.

Demek inanırlar veya duacılar dışında onu adam akıllı göremiyorlardı. Eh bu da bir şeydir. Korkuları çok geçmese de uydurduğu duamsı şey onların zihinlerini meşgul ederdi en azından. Meşgul bir zihin korku üretmektense başka şeylere sarılırdı.

Duacı ona gittikleri bölgenin özelliğini söylemişti. Yılan tanrı'nın evi? Yılanlar kedilerle düşmandırlar doğadan gelen en saf emirle. Altemurun da onları sevdiği söylenemezdi. Dur bakalım ya, işler ilginçleşiyor. 6 aydır geçebilen yokmuş. Altemur ilerde bir karanlık da görüyordu. Kara bir dumana benzer bir şeydi herhalde. Ortam acayip gergindi. Artık oradaki neyse onunla yüzleşmesi gerekiyordu Altemur'un, madem yolu tıkıyor ve yeni yol açılamaz o zaman yoldaki engeli kaldırmak gerekecek. Altemur yere tükürüp o karanlığa bakacaktı. İşte yüzleşmesi gereken şey buydu. Ardından karanlığa doğru yürüyecekti. Düşünceliydi fakat bir şekilde halletmeliydi. Ona inananları arkada bırakamazdı. Öyle yaparsa ne çeşit bir tanrı olurdu ki?

Tüccar kafilesiyle birlikte sonunda vadiye girdiklerinde Altemur'un göğüsünde bir yanma vardı. Tüccarlardan birisi anlamsız bir korkuya kapılmıştı iyiden iyiye. Bunun sebebi onların etrafında bakan gözler olduğunu ancak hissetmişti gezginlerin tanrısı. Hava iyice baskın bir hal almaya başladığında sesler duymaya başlamıştı ve sonunda ince kalın pek çok ses duymuştu. Sesler "Güzel kokuyor." demişti ve sonunda etrafında ona bakan onca gözü hissetmişti.



Altemur etrafına baktığında ağaçlarda, korkan tüccarların ensesinde hatta yerde bile ayakashi gözlerini görmüştü bu noktadan sonra ileriye fırtınanın daha derinine gitmekten başka da bir yol görünmüyordu. Etrafları tamamen ayakashiler tarafından sarılmıştı. Ne gariptir ki yerde bir adet hançer bulmuştu bu sırada Altemur. Öncceden geçen gezginlerden birine aitti. Arındırma yapamazdı ancak en azından kendini savunmasına yardımcı olabilirdi bu.

Sonunda delilik ve kötülük patlama noktasına geldiğindeyse tüccarlar korkuyla ileriye koşmaya başlamıştı. İlk dua eden kişiyse tedirgin bir biçimde Altemura bakıyordu.

Spoiler:

"Ne yapmam lazım?" demişti sadece.

Altemur vadiye girmişti tüccar grubuyla beraber. Girmesiyle göğsünde bir yangı hissi oluşmuştu. Tüccarların imansızlığı ve korkusu ona mı etki ediyordu? Henüz bir acemi sayılırdı, bir vücuda sahip olalı ne kadar zaman geçmişti ki? Öğrenecek çok şeyi vardı daha yolun başındaydı. Sesler duymaya da başlamıştı. Güzel kokuyor diyen sesler? Tüccarlar mı güzel kokuyor lan? Onları mı yiyeceksiniz ibneler? Hmm sanırım bir yanlış anlaşılma vardı. Altemur gözleri fark etmişti, hepsi ona bakıyordu. Güzel kokan Altemur muydu?


Her yerde ayakashilerin gözleri vardı. Tüccarların üzerinde bile vardı. Pis iş. Özellikle de arındıramazken daha pis bir işti. Bu sırada Altemur yerde bir hançer de bulmuştu. Gülümseyerek beline takacaktı. Hiç yoktan iyiydi ama yine de en iyisi değildi. Şans tanrısı olmanın güzel yanı şanslı olmaktı. Tüccarlar topuklamaya başlamıştı. Sadece ilk duacı kalmıştı. O da yapması gerekeni soruyordu. Bu yolun tamamı ayakashi doluydu. Yani tüccarların hiç bir şansı yoktu. O sırada Altemur kararını vermişti. Tüccara : Az bekledikten sonra koşarak geçebilirsin. Kurtulduğunda adıma bir hayrat yaptırırsın. Geçerken sizin gibi yolcular su içip şükranlarını sunarlar yaptırana.

Altemur'un planı basitti. Dövüşemezdi adam akıllı. Fakat biraz darbeyi soğurabilirdi. O yüzden koşacaktı tüm yol boyunca ve ayakashilerin dikkatini çekmek için Tanrı Altemur sizin için geldi Ayakashiler gelin ve yüzleşin! diye bağıracaktı. Tüm yolu koştuktan sonra arkasında bir sürü ayakashi olacağını farz ediyordu. Yoldakiler peşine takılmış olacağından tüccarlar da rahatça yollarını tamamlayabilirlerdi. Eh daha sonra ne olacaktı? Altemur bilmiyordu ama o sırada düşünürdü bir şeyler herhalde.

Altemur'un fark ettiği üzere güzel kokan şey oydu. Tanrıların, en karanlık olanların bile insan huzur vermek ve dileklerini gerçekleştirmek için gelmeleri onların güzel doğasını işaret etmekteydi. Bu yüzden Altemur'da güzel kokuyordu ve dikkatleri üzerine çekiyordu.

Kendi durumunun farkında olması ile bir miktar avantaj sağlamıştı Altemur ancak bulduğu hançer ile yapabileceklerinin sınırlı olduğunun da farkındaydı. Bir ayakashi'yi kesse bile toparlanması sadece bir kaç saniye sürecekti.

Altemur'un tüccara verdiği komut üzerine beklemeye koyulmuş ve "Unutmayacağım Kami-sama, bir gün mutlaka yaptıracağım." Demişti kendinden emin bir şekilde. Kendini yem olarak kullanmaya karar vermişti.

Altemur koşmaya başlamıştı, çok hızlı sayılmazdı ancak tüccarları kısa sürede yakalamıştı. Onların üzerindeki ayakashiler daha da büyümüş ve neredeyse vücutları ile birleşmişlerdi. Sonundaysa olan olmuştu. Korkudan birbirlerini öldürmeye başlamıştı önden koşan dört tüccar. Buna karşılık yanında bir tanrının olduğunu bilen adama bir şey olmamıştı.

Altemur koşmaya devam ederken bir anda hava kararmıştı. Tepesinde devasa kelebek şeklinde mor ve siyahlarla bezenmiş bir ayakashi vardı ve üstüne düşmekteydi. Merkezin biraz solunda kalan Altemur'un kaçması gerekliydi üstüne düşen Ayakashiden. Geriye dönmesi de imkansızdı zira peşinden gelen farklı hayvan suretlerinde onlarca ayakashi vardı.

"Güzel kokuyor!"

Duacı Altemura oldukça emin görünmüştü. Eh en azından ona inanan birilerinin hayatta olmasını isterdi. Bu adam hayatta kalır, yaşadığı olayı sağa sola yayar sonuçta Altemur da ünlenir. 7 büyük şans tanrısından biri olmasa da sonuçta bir şans tanrısı, boru değil yani. O zaman inanırlarını korumalıydı Altemur, İşleri büyütmenin yegane yolu buydu. Kalıcı olmanın, gerçekten gezebilecek olmanın tek yolu işte buydu. O zaman işe şu duacıyı kurtararak başlayalım ha ?


Altemur koşmaya başladığında hızlı olmasa da kısa sürede diğer tüccarlara yetişmişti. O kadar çok kirlenmişlerdi ki kurtarılmaları imkansızdı. Onlar deliliğin esiri olup birbirlerini gırtlaklamaya başlamışlardı. Eh aylardır geçilemeyen geçitten geçen tek adam. Nasıl geçti? Tanrı Altemur'un kutsamasıyla. Ona inanmayanlar da helak oldu. Güzel bir başlangıç.

Ulan o kadar ayakashiyi takmış peşine gidiyordu bir şekilde Altemur. Belindeki hançere güvenmese de şu anlık yapacak bir şeyi yoktu. Bir şekilde hem yolu temizliyor hem de kaçabiliyordu. Bir taşla iki kuş. Şimdi Bishamon gibi bir kaç Shinkisi olsa iyi olurdu, ulan hadi birkaçı geçelim, bir tane bile kafi olurdu kendini savunmak için. Obaa, burası da bayağı ilginçmiş la, Gökten devasa bir ayakashi iniyordu Altemur'un üzerine. Güve mi desek , kelebek mi, o tarz bir şey şeklindeydi. Altemur koşusuna devam ederek kaçamayacaktı bu şerefsizin düşüşünden onu kavramıştı, arkasında da bir ton ayakashi ona koşuyordu yani durmak ya da geriye dönmek de söz konusu değildi. Altemur keskin bir hamleyle sola doğru yolunu değiştirecekti. O güvenin düşüşünün ardından ana yola dönecekti, sonuçta yolun temizlenmesi gerekiyordu. Bunu yaparken de bağırmaya devam edecekti : Hadi Bakalım! Bir tanrıyı kovalayabilecek misiniz? Bunun amacı hem ayakashileri tahrik etmek hem de sesini duyurarak geride kalmış olanları takip ettirmekti.

Altemur kendini sola atmaya karar vermişti ancak yeterince hızlı değildi, lakin kaçmak için de çok bir şansı yoktu. Ayakashi'nin kanatlarından tam olarak sıyrılamamıştı ne yazık ki sırtında ensesinden kalçasına kadar bir iz bırakmıştı dokunmasıyla. Bu iz kolayca iyileşebilirdi ancak bu durumda ona epey zorluk çıkaracaktır zira acısı çoktan zihnine ulaşmıştı.

Henüz başa çıkabileceği bir acıydı bu ve koşmaya devam etmeye başladığı sırada arkasındakilere bağırmıştı. Sola atladığı sırada ormanın içine bir miktar girmişti ve ağaçların üstündeki ayakashiler de ona doğru yönelmişti. Yüzlerce ayakashi vardı artık peşinde.

Etrafına bakılınca pek bir şey göremiyordu, her yer bir birine benzeyen ağaçlarla dolu normal bir orman gibiydi lakin etraftaki ayakashi sayısına bakılınca her ağacın altında bir tane olduğunu söylemek yersiz olmaz. Havaya gelince hafiften kararmaya başlamıştı. Bu ormanın içinde zaman dışarıdakinden hızlı akıyordu şüphesiz.

Altemur'un gidebileceği fazla bir yol yoktu. Eski bir tabela vardı görebildiği ve ona bir kaç yüz metre ileride muhtemelen yolcuların dinlenmesi için yapılmış bir kasaba olduğunun bilgisini veriyordu. Ormanın taşlık arazisine girmek isterse yolu kısaltabilirdi ve ya geri yola girip kendini açık hedef haline getirebilirdi.

Altemur bir şekilde arkasındaki ayakashilerin saldırılarından kurtulabiliyordu, kaçışına devam edebiliyordu. Biri görse herhalde çok utanırdı fakat şimdi bunları düşünemezdi. Geleceği düşünme, geçmişi düşünme, sadece yaşa ve gör. Tabii yaşamak için şimdi kaçması lazımdı. Ne komik, bir tanrı topuklarını götüne vurdura vurdura kaçıyordu. Gerçi yapabileceği başka bir şey yoktu.


O güvemsi ayakashi onu yakmıştı. Altemur koşarken yere bir kez daha tükürecekti. Bir gezginin dayanıklılığına sahip olmasa çoktan yamulmuştu. Hava da kararıyordu. Burada zaman daha hızlı mı geçiyordu yoksa Altemur çok uzun süredir mi koşuyordu?


Güveden kaçarken bir tarafa sapıp ormana girmişti Altemur az. Önünde de çok fazla yol çeşitliliği yoktu. O yüzden tabelayı takip edecekti. Sonuçta gezginlerin bir durağıysa orayı da arındırmalıydı, öhm daha doğrusu oradaki ayakashileri de peşine takıp koşmaya devam etmeliydi.

Altemur yola çıkmayı tercih etmişti ve koşmaya geri döndüğü sırada peşinden koşan ayakashilerin bir kısmı bir yıldırım tarafından vurulmuştu ne büyük şans! Kendisi de fark etmişti ki elle yapılmış bir yolun üzerindeyken şansı normalden çok daha açık oluyordu. Arkasına düşen yıldırım nedeniyle bir kaç ayakashi ölmüş bir kısmı da yaralanmıştı ancak hala peşinde atmışa yakın düşman vardı.

Altemur öyle şanslıydı ki bir kurt formundaki ayakashi zıplayıp boynuna yapışmaya çalışsa bir dala vuruyordu kafasını, güve benzeri olanlarsa uçacak kadar boşluk bulamıyordu. Ormandan çıkıp peşine takılmak isteyenlerse bir birine çarpıp düşüyor sonra domino taşı gibi yığılıyorlardı.

Peşindekilerin sayısı git gide artarken tabelanın gösterdiği yöne yönelmişti kahramanımız. Önünde eski bir kasaba vardı, çoktan işi bitmişti. Yüz yıllar öncesinden kalmış gibi görünüyordu zira çatıları yıkılmış, ahşapları çoktan çürümüştü. Bu sırada onunla aynı sapağı dönen ayakashiler yağmaya başlayan yağmurun oluşturduğu bir çamur birikintisine takılmıştı. Arkalarından gelenlerse onları ezmeye çalışırcasına üstlerine tırmanmayı deniyordu ancak bu daha da büyük bir karışıklığa neden oluyordu. Bu durum Altemur'a bir kaç dakika kazandıracaktır kesinlikle.

Altemur'un konumuna gelecek olursak kendisi kasabanın girişindeki kapıdan geçmiş ve meydan sayılabilecek oval bir alandaydı. Ortada kırık bir at arabası, çokça insan cesedi vardı. Ne olduğunu tam olarak anlamak bilgelerin işi ancak ayakashilerin ilk çıkış noktası olması şaşılacak şey olmazdı. Etrafta yüz insana ait kemik ve eskimiş kıyafet vardı. Bir taverna, okul, küçük bir sunak en basitinden göze çarpan şeydi.

Altemur büyük bir şansın etkisi altındaydı. Eh hiç bir gücü olmasa bile şansına güvenebilirdi Altemur. Gerçi işte reenkarne durumu olmadığından ölmese daha iyi olurdu. Ama yine de şansına güvenmemezlik edip onu küstüremezdi. Bu arada insan eliyle yapılmış, şekillendirilmiş yerlerde şansı daha da artıyor gibiydi.


Kasabamsı yere geldiğinde arkasındaki ayakashiler birbirini bloke etmeye başlamışlardı. Kendilerini ezip parçalasınlar bakalım, Altemur'un fazladan bir kaç dakikası vardı. Bu değerli dakikalarını koşarak geçirecekti. Sonuçta yavaş olduğundan ayakashilerin ona yaklaşması çok uzun sürmezdi.

Kasaba meydanında kırık bir at arabası ve bir sürü ceset vardı. Bu bölgedeki kasveti bu adamlar başlatmış olabilirdi. Yangının kıvılcımı. Çevresinde çeşitli şeyler göze çarpıyordu ama Altemur'un dikkatini ufak bir sunak çekmişti. Sunağın yanına gidip onu biraz inceleyecekti. Bir şey fark etmezse koşusuna devam edecekti. Tabii ayakashileri çağırmayı bırakmadan.

Altemur akıllıca bir karar olarak sunağın yanına gitmişti. Sunaklar kutsal yerler sayıldığı için koruma altında olan bölgelerdi ancak bu kadar yüksek bir kötülüğe çokta dayanamaz ve çatlardı kısa sürede bu sunak; lakin şansının da yardımıyla bir kaç dakikalığına dinlenme şansı bulabilirdi.

Sunağın yanına gittiğindeyse şans ona yeniden gülümsemişti. El değmemiş bir ruh çıkmıştı karşısına. Parıldayan küçük ancak el değmemiş bir ruh. Onca zamandır sunakta saklanıyordu görünen üzere.



Sonraki turuna isim verme kısmından itibaren yazmadan klan adını belirlemen gerekli. Kendin gibi orta doğu tabanından bir kutsal silah istiyorsan klan isminin yanında belirtmen gerekli.

Pek tabi isim verme ilahisini de yazman lazım bunu yaparken. Silahına isim vermen gereken yeri boş bırakman yeterli olacak.
Klan ismi: Shinkinin orjinal adına eklenecek klan adı.

Altemur şans tanrısı olması vasıtasıyla bir süre kaçmayı başarmıştı. Biraz soluklanmak ve hangi tanrıya adandığını görmek için bir sunağın yanına gittiğinde ise bir şey fark etmişti. Ufak, minik ve kirlenmemiş bir ruh! Böyle bir ayakashi fırtınasının içinde böyle bir şey bulmak gerçekten safi şanstı. Uzun bir süredir bu sunakta saklanıyordu demek ki!


Eh bir Tanrı olarak Altemur bu saf ruhu çekip kurtarmalıydı bittabii. Eh şimdi bir Shinkiye de ihtiyacı olduğu su götürmez bir gerçekti. Altemur kutsal sözleri sarf ederek onu kendisine bağlayacaktı:

Ben Seyahat tanrısı Altemur.
Sen kayıp ruhu benim kutsal aletim olman için Hiden'den geri çağırıyorum.
Bundan sonra bana itaat edeceksin ve yaşadığından uzun süre hizmet edeceksin.
Benimle birlikte karanlığı temizlemeye ve bu topraklara huzuru getirmekle yükümlüsün.
Silah adın Al-Rabah. ( Klan adı Al)
İnsan adın Jafar.

Bakalım Altemur başarabilecek miydi?

Altemur elini kaldırıp arapça bir yazı yazmaya başlamıştı. Bu yerde pek olağan bir şey değildi bu lakin ruh onun geldiği yerden gelmişti, Arapça ismini yazarken kutsal sözleri de söylemeye başlamıştı.


Ruh havaya fırlayıp sonra tekrar eline geldiğindeyse silah formunu almıştı.

Spoiler:

Bir çeşit hançerdi bu, Altemur ona bakınca ne işe yaradığını anlamıştı. Bu ikinci ve daha farklı şansların kapısını açan bir shinkiydi. Esrarengiz bir özellik ancak bedeni parçalansa bile dibindeki kumları dökerse bu kaderi değiştirebilirdi. Bir yer kuraklaşmışsa oraya şans bırakabilirdi. Onun kutsal gücünün büyük kısmını harcayacaktı ancak temelde yeteneği buydu.

Hançere bakarken yeni adıyla Jafar eski adıyla Süleyman'ın anılarına girmişti.

Süleyman bir denizcinin oğluydu. Büyük bir denizcinin değil, epeyce küçüklerinden. Yoksul olarak geçirmişti hayatının büyük çoğunluğunu ancak babasının anlattığı hikayelerdeki yerleri görmek için yola çıkmak istemişti. Kendine masal kahramanı Sinbad'ın adını takıp yedi denize açılmayı hayal etmişti.

İlk sakalı çıktığı andan itibaren çalışmaya başlamıştı. Gemilerde yerleri silmiş, yelkenleri yıkamış pek çok yer görmüştü. Sonrasında hindistan denen yere gitmek için tekrar yola çıkmıştı. Oraya vardığında onun gibi koyu tenli ama kızıla benzer insanlar görmüştü. Daha doğuya giderse daha farklı insanlar görebileceğini düşünmüştü. O gün hayatının hatasını yapmıştı, bir gemi çalmıştı arkadaşlarıyla ancak açık denizde kaybolmuşlardı.

Açlık ve susuzluk onları denizin ortasında delirtirken en son sağ kalan o olmuştu ancak sonunda dayanamayıp arkadaşlarının etiyle beslenmişti. Bir kaç gün boyunca baygın kaldığındaysa kendini gözleri çekik insanların yanında bulmuştu. Korkmuştu, çünkü onları daha önce yurduna saldıran Moğollar ve Türkler gibi düşünmüştü.Yanılmıştı.

Deniz ve yolculuk onda derin yaralar bırakmıştı bu nedenle bir daha açılmadan karaya vurduğu ve kurtarıldığı yere yakın bir yerde "Yabancı" adı altında pirinç yetiştirmeye başlamıştı. Bu durum beş yıldan uzun sürmemişti. Gezgin kılıç ustalarının hikayelerini duymak onun kanını kaynatıyordu. O da aynı şeyi yapmaya karar vermişti sonunda, denize açılmasa da Japonya'yı gezebilirdi.

Yürüyerek yoluna başladı, pek çok yer gördü. İnsanlar onu garipsedi, bu nedenle yalnız hissetti. Kendini bu yalnızlıktan arındırmak için Fuji dağına giderken buldu sonunda. Yolu Altemur'un geçtiği yerlerdi, kasabaya girdiğindeyse bir birini öldüren insanlar görmüştü. Onları ayırmaya çalışırken kendisi iyi niyetinin sonucunda ölmüştü.


Bu sırada ayakashiler ayaklanmaya başlamıştı. Bakalım şans tanrısı ve yeni shinkisi ne yapacak? Şans tanrısı bu anılar içinde kendini nasıl bir ruh halinde bulacak?

Altemur elini kaldırıp yazıları yazarak bir ruhu bağlıyordu. Ruhun geçmişini gördüğünden ona kendi diyarından bir ismi uygun görmüştü. Al klanı'nın ilk üyesi, adı eski usullere göre öne geliyordu. Böyle bir diyarda böyle bir ruh bulmak oldukça olağan dışıydı. Gerçekten şanslıydı Altemur. Daha sonra bulacağı ruhlar japonlarsa onlara klan adını sona koymak gerekecekti. Her neyse bu o zaman düşüneceği bir şeydi.


Jafar ya da silah adıyla Al-Rabah, bir hançer şeklindeydi. Şimdilik onu ofansif olarak kullanmaya niyeti yoktu Altemur'un. Koşmaya devam edecekti. Yanına çok yaklaşanları teker teker arındıracaktı! Sonunda savaşabilmesinin bir yolu, gerçi çok savaşçı değildi ama elinden gelen en iyisini yapacaktı. İnanırlarını kaybetmek istemiyordu.

Altemur bir silaha sahip olsa bile kaçmaya devam etmek üzere karar vermişti. Geri koşmaya başladığı sırada Ayakashi'ler ayaklanmıştı. Onları görmezden gelip devam etmeye başladığı sırada sırtındaki mantarlar iyiden iyiye acı vermeye başlamıştı.

Bu sırada yanlışlıkla hançerin alt kısmındaki kumlar dökülmeye başlamış ve hançer sanki boşlukta bir yere takılmış gibi kırmızı bir ipliği kesmişti. Bir kaç saniye öncesinde olmaya nbu iplik kumlar dökülünce ortaya çıkmıştı. Bu kesim olduktan sonra geri dönüp Ayakashilere baktığında pek çoğunun parçalandığını görmüştü. Neredeyse otuz kadarı...

Bu sırada geri koşmaya başladığında Jafar'ın sesini duymuştu zihninde "Ne oluyo lan, la bana ne oldu!?" demişti şaşkın bir şekilde.

Altemur kaçışına başladığında şans yüzüne bir kez daha gülmüştü. Bir şey yapıp 30 ayakashiyi direkt cehenneme göndermişti. Tabii onlar için bir cehennem varsa. Hoş bir olaydı cidden şans tanrısı olmak. Şanslı doğan olmak, şanstan doğmuş olmak. Tabii bunlar güzel şeyler. Bu sırada Altemur Jafarla henüz konuşmadığını hatırlamıştı. Büyük ihtimalle neler olduğunu bilmediğinden kendisini oldukça garip hissediyordu. Tam da o anda kafasında Jafar'ın sesi yankılanmıştı. Gerçekten de ne olduğunu merak ediyordu. O yüzden onunla konuşacaktı : Hey merhaba! Ben seyyahların ve seyahatin tanrısı Altemur ve sen de benim kutsal silahımsın. Seni temiz bir ruh olarak buldum ve bulunduğun yerden çekip kurtardım. Sen hem silah hem insansın. Silah adın Al Rabah, insan adını da daha sonra söylerim. Şimdi eğer benimle kesmeye hazırsan şu rahatsız kötücül ruhları bir keselim ha ne dersin? Sonra sorularını yanıtlarım.


Bu konuşma faslının ardından azalan ayakashilere bakan Altemur gülümseyecekti. Biraz şansın da yardımıyla bunları indirebilirdi. Bu yüzden arındırıcısını okumaya başlayacaktı. Ah keşke daha çevik olsaydı. Daha sonra ise şansına güvenerek saldıracaktı. Daha fazla kaçamazdı herhalde.

Altemur, Jafar'a kısa bir bilgi vermişti ancak ondan gelen seslere bakılacak olursa pekte bir şey anlamamıştı. Bir süre daha hımm gibi sesler çıkardıktan sonra "Neyse sonra konuşuruz o zaman." demişti gülümseyerek.


Altemur ilahisini okumaya başladığında etrafa bıçağından kumlar saçıldığını görmüştü. Sonunda sözlerinin bitmesiyle bir biri ile kesişen bir çok iplik çıkmıştı ortaya. Beyaz ve kırmızıydılar, daha öncesinde kırmızıları kestiğinde ölüme sebep olduğunu biliyordu. Beyazlarsa anıları temsil ediyordu. Kırmızı iplikleri kesmeye başladığında, Ayakashi'ler bir bir yok oluyordu ancak peşinden daha da fazlası gelmeye devam ediyordu.  Altmış tane olan Ayakashi sayısı bir anda yüze çıkmıştı.

Altemur Jafar ile konuşsa da o henüz bu işte yeni olduğundan çok anlamamıştı. Bu doğaldı, sonuçta Altemur da çok yaşlı bir tanrı değildi ve yeni cisimleşmeyi başarmıştı. Yani ikisi de acemilerdi, yaptıkları hatalar öngörülebilirdi. Ardından Altemur duasını okumaya başlamıştı. Duasının sonucunda birbiriyle kesişen kırmızı ve beyaz ipliklerden çıkmıştı. Kırmızıların ne olduğunu daha demin görmüştü Altemur, hayat çizgisiydi. Onu kestiğinde shinkileri def ediyordu. O da buna başlamıştı. Fakat kestikçe daha çoğu toplanıyordu etraftan. Altemur gülümseyecekti. Tüm ormanı arındırma şansı vardı yerinden bile kıpırdamadan hem de. Kırmızıları kesmeye devam ederken Jafarla konuşacaktı biraz Seyahat tanrısıyım ama aynı zamanda şans dağıtırım. Bilirsin yollar azıcık şansın yardımıyla yürünebilir bu koca evrende. Henüz genç bir tanrı olduğumdan dolayı bir çok eksiğim var ama sen de genç bir shinkisin. O halde beraber güçlenelim, ilk olan. Şimdi hadi bir çılgınlık yapıp şansıma güveneyim. Şu beyazları kesersek ne oluyor bakalım. Altemur deneme amaçlı bir tane beyaz ip kesecekti. Sonuçlarını görmek istiyordu. İnsan yapımı bir yerde olduğundan mevcut şansı zaten oldukça yüksekti. Bakalım ve görelim öyleyse! Sonuçları iyi olursa beyazları da kesebilirdi ama her halükarda tüm kırmızıları kesecekti! Sonuçlar kötü olursa bakardı herhalde bir çaresine.

Altemur Jafar'a pek çok şey söylemişti ancak anlayabilecek gibi durmuyordu zira "He, he tamam." deyip geçiştirmişti. Bunun üzerine ipleri kesmek için hançerini savurduğunda beyaz iplerin daha zor kesildiğini fark etmişti. Bunun sebebi Jafar'a net bir açıklama yapamayışından oluşan güvensizlik ve iplerin özelliği ile alakalı olduğunu anlaması da uzun sürmemişti.

Sonunda beyaz iplerden bir kaçının dolandığı yeri kestiğinde on kadar ayakashi insan formuna dönmüş ancak hemen sonrasında diğer ayakashiler tarafından parçalanmıştı. Bu sırada Jafar" Ne yaptın lan sen!?" demişti.

Altemur'un tüm hayatı ve amacı yoldu. Bir yolu yürüyordu, bir ve çok. Tek ve hepsi. Bu yol sonsuzluktan bile uzundu. Asla sonu gelmeyen bir amaç, gerçek bir amaç. İnsanlar gelip geçerdi, yoldaşlar gelip geçerdi, geriye sadece kişi ve yol kalırdı. Asla değişmeyen ikili. Hiç kimse sonsuz yolda yoldaşlarıyla ilerleyememişti. İlerleyemezdi de büyük ihtimalle. Ya yolu tek başına alırsın ya da yol seni alır. Yoldaşlık bir çeşit çıkar ilişkisi, güvensizlik bildirgesi. Fakat yol aynı zamanda tek başına da kat edilemez. Çoğu zaman bir yoldaşa ihtiyaç duyarsın. Yol bu kadar tehlikeliyken seni kim koruyacak ki? Bu yüzden Altemur sonsuz yürüyüşünde bir eşlikçi arıyordu, yola benzeyen. Bir ve çok, tek ve hepsi. Hem ondan olup hem de ondan olmayan bir yoldaş. Ne garip değil mi? Bu mümkün olan bir şey mi ? Peki imkanlı olup olmamasının bir tanrı için önemi var mı? Altemur bilmiyordu. O zaten böyle sorularla karşılaşmak ve çözmek için, kendi benliğinde kaybolup yolla aynı potada erimek için yollardaydı. Onun işine kolay diyemezdiniz fakat yine de o bir tanrıydı: Seyyahların Tanrısı.


Altemur merak duygusuna yenik düşüp yeni shinkisiyle beyaz iplerden birini kesmişti. Merakı hem müthiş bir şey bulmasına olanak tanımış hem de dehşetli bir sonuçla karşılaşmasına neden olmuştu. Beyaz ipleri kesince ayakashilerin kirlettiği ruhlar temizlenmişti. Bu harika bir şeydi. Temiz ruhları cennetlerine almak bir tanrının misyonu değil miydi? Seyahat tanrısı bile bir çok ölüm görürdü. Yollar asla güvenli olmaz sonuçta. Yaptığı şey harikaydı. Lekeden kurtarma yeteneği eşsizdi. Fakat bunu keşfediş biçimi hiç de güzel olmamıştı. Temizlediği ruhlar korkunç bir şekilde diğer ayakashilerin yemeği olmuştu. Altemur ne yapmıştı? Neden böyle korkunç bir şey yapmıştı? Jafar da zihnin de aynı soruyu sormuştu Altemura. Altemur üzgün ve pişman bir bakış atacaktı hançerine, böyle bir şeye sebep olmak affedilemezdi. Konuşmaya yüzü yoktu Altemurun. Kendisini oldukça kötü hissediyordu. Hangi tür bir tanrı böyle bir zalimlik yapabilirdi ki? Fakat yeni edindiği yol arkadaşını cevapsız bırakmak da istemiyordu Altemur. Yoldaşlar birbirine karşı ketum olmamalıydılar : Zalimce bir tecrübe. Bunu telafi etmek için yapabildiğim kadar ruhu ayakashilerin elinden kurtarmaya çalışacağım senin yardımınla, fakat bu yaptığımı düzeltebilecek hiç bir şey tam olarak yok sanırım. Onları önce kurtarıp sonra daha kötü bir yola soktum. Kendimi affedemem. Üzgün durumu genel olarak onun ruh halini düşürmüştü. Hayattan tat aldığını hissetmiyordu. Zaten böyle barbarca bir şey yapan birisi nasıl amacından zevk alabilirdi ki?


O depresifliğin derinliklerinde kaybolup ölümüne doğru sürüklenirken bir kadın sesi duymuştu. Bishamonten'in duasıydı söylediği büyük ihtimalle. Gerçekten de öyleydi. Bishamonten Altemur'un arkasında bir çatıda belirmişti. Bishamon iyi bir tanrıydı Altemur'un gözünde, hem onun tapınağında bedene kavuştuğundan hem de kafa yapısı olarak bazı konularda Altemurla uyuştuğundan. Peki neden buraya gelmişti? Altemur bunu merak ediyordu fakat merakı çok uzun sürmeyecekti büyük ihtimalle. Bishamon geldiğinde aslanından inip kılıç ve kalkanını çekmişti. Hepsi birer shinkiydiler. Büyük ihtimalle onlarla nasıl anlaşılacağını biliyordu. Bu konuda yardım isteyebilirdi. Sonuçta yolu yardımsız yürüyebilen hiç bir varlık olmamıştır, olmayacaktır. Yolun kendisinin anlamı budur. Yol sadece yol değil, insanın içindeki insanlığı anlayış ve kavrayışıdır.


Bishamonten silahlarını çekip ayakashilerin arasına korkusuzca girmişti. Altemur onun bu gözükaralığını seviyordu. Fakat Bishamon'un gözükaralığı kendi yeteneklerine güvenmesinden geliyordu. O oldukça güçlü bir tanrıydı. Gerçek bir savaş tanrısı. Tereddütsüzce ayakashilerin içine dalıp onları kesmeye başlamıştı. Üstün savaş yeteneklerinden etkilenmemek elde değildi. Jafar da onunla aynı fikirdeydi, kafasının içinde vay be sesini duyuyordu Altemur. Değil mi? Gerçek bir savaşçı, hareketlerinin akıcılığından etkilenmemek imkansız, sanki bir çeşit dans gibi. Kan ve ölüm dansı.


Bu bol kanlı ritüelimsi dans sona erdiğinde Altemur Jafar, bu senin insan adın. diyecekti. Jafarı insan formundayken elini sırtına vuracak ve Bishamonten ile tanıştıracaktı : Şansın 7 tanrısından Savaşçı Tanrıça Bishamonten ve bu da benim ilk yoldaşım olan Jafar. Öhm Ne ? Fuji dağı ayakashiler tarafından mı sarılmış? Acaba bunun altında bir şeyler mi var? Altemur iyi miydi peki? Yani ne bileyim, çok kötü de sayılmazdı. Sırtımda bir yara var fakat çok önemli değildir herhalde, bu yayılmanın sebebini biliyor musun peki? Yani neden ayakashiler burada toplanıyor? Gelecek planları kurmuyordu Altemur, sadece merak ediyordu. Bir gezgin olmasının yanı sıra o her zaman kaşifti.

+5 Shinki kontrolü

Jafar'a söylediklerinin ardından içtenliğini anlamıştı genç adam ve ona karşılık olarak "Yollar da deneme yanılma ile bulunur zaten. Bunu görmüş olduk." demişti.Canı epey sıkkındı zira yüreğindeki ağrıdan bunu hissedebiliyordu Altemur; lakin çok uzun sürmemişti bu Bishamon'un olaya dahil oluşu bu kötü duyguları def etmiş ve yerini hayranlığa bırakmıştı.

Adının söylenmesi ile insan formuna geçen Jafar Bishamon'a bakınca epey sapıkça şeyler düşünmüş olmalı ki Altemur'un başı bir an için deli gibi ağrımıştı. Hoş, Bİshamon epey güzel bir kadın nihayetinde.