Kan yolu [Alveor]

Tapınaksız tanrı her zamanki gibi demirci atölyesinde uyanmıştı. Sabahın erken saatinde odunların demir kazanına atılması, kömürlerin yığılma sesini duymuştu. Cisimleşeli belli bir süre olmuştu, ne zaman ve nerede olduğu belirsizdi ancak onu yanına kabul edecek kadar cesur tek bir kişi vardı. Demirci Tanrı dense de henüz oyuzlarının ortasında olan Masamune. Onun demircisi ayakashileri uzak tutan bir tapınak değildi, tersine tanrıları uzak tutan bir tapınaktı. Onun yanına gelen her hangi bir kimse bir daha doğamayacak şekilde ölmekten korkmaktadır. Kara demirden kalan tek bir parça ile yapılmış hançeri belinde taşıdığını tüm tanrılar bilmektedir. Bu yok oluş öyle bir yok oluştur ki dilekleri duysa bile cisimleşemez beden.

Normal bir şafakla birlikte gözlerini açmıştı Alveor henüz yerinden kalkmadan bir kova su boca edilmişti başına. Sonrasında da kovayı üstüne fırlatmıştı demirci. Tanrıların korktuğu adam denmesine şaşılmamalı, kendine güveni de bunu anlatır nitelikte. Kibirli bir bakış ile Alveor'a bakıp "Kendini insanlara hatırlatman gerek ancak henüz bir silahın bile yok. Ben öldüğüm zaman yok olacaksın bu gidişle, işe yaramaz herif. Gidip isyan bölgelerinde gezinsene yatıp gebermeyi bekleyene kadar." demişti. Sonrasında da önüne bir katana atmıştı. Kendi elinden çıkmış bir katanaydı. Bir insan için mükemmel olsa da bir tanrının gözünde değersizdi. Ayakashileri öldürmeyeceği kesindi, ancak insanları öldürmekte işe yarayacağı aşikardı.

Katanayı atmasının ardından "Eğer hiç bir işe yaramayacaksan, Tenjin'e yeni bir çan yapıyorum. Git onu teslim et, bi işe yararsın belki götümün felaket tanrısı. Bana bin ruhlu bir kılıç borçlusun koruduğum için. Şimdi gidip işini yap, teslimatçı tanrı." diye alay etmişti. Bunu bir dost olarak söylemişti, zira Masamune genelde saygılı birisidir. Kibiri her zaman ondan bir adım önde gitse bile saygı çizgisini geçmez.

Daha gözlerim hafifçe açıyordum. Güneşin o güzel ışınları gözüme gelecekken onun yerini suya bıraktı. Bununla birlikte aniden yerimden zıpladım. Bunu bana yapabilecek tek kişi Masamune idi ve o yapmıştı zaten. Daha neden yaptığını soramadan her gün ki gibi laf atmaya başlamıştı. Bütün söylediği yok sen nasıl felaket tanrısısın git biraz adam öldür falan filan. Ulan sanki ben istemiyorum adam öldürmekte bana gelmiş dediğine bak. Ayağa kalkıp giyinirken ağzından bir isim çıktı Masamunenin. Tenjin'e bir teslimat götürmemi istedi. Tenjin bilgedir ama sabahın bu güzel saatlerini birilerinden öğüt dinleyerek geçirmek istemiyorum. Ama şöyle bir düşününce ondan yardım alabilirim. "Tamam Çan'ı götürürüm. Hem de işime gelir. Bu arada geri geldiğimde bana kolay kırılmayacak bir katana yap. Ayrıca zamanı gelince o güzelim kılıcı alacaksın. Senin kadar bende istiyorum onu."

Çanı bitirmesini beklerken biraz daha uzanmıştım. Ardından çanı alıp Tenjin'in yanına gidecektim. Bu insanlar neden ölüm istemiyorlar. Çok ilginç. Ayrıca neden bu kadar salaklar. Neyse zamanım yaklaşıyor. Ve bende bunu merakla bekliyorum.

Alveor'un söylediklerinden sonra ağzına bir tütün yaprağı alıp çiğnemeye başlamıştı Masamune. İçeri gidip bir şeyleri kurcalamaya başlamış ve demir bir sopa çıkarmıştı. Sonrasında onu Alveor'un suratına fırlatmıştı. Epey güçlü bir atıştı, neredeyse bir tanrının gücüne sahipti Masamune. Hatta bazı tanrılardan çok daha güçlüydü de, bu bir yana suratında demiri patlattıktan sonra "İşe yaramaz herif sikit gitte iş ara!" diye bağırıp yaka paça onu atölyesinden atmıştı.

Tenjin ile ilgili söyledikleri açık bir şekilde dalga geçmek amaçlıydı anlaşıldığı üzere. Buna karşın yeni bir shogun'un yükselişi nedeniyle dört bir yanda isyanlar patlak veriyordu, hatta yakındaki bir köyde de bu durumun aynısı yaşanmıştı. Köy sürekli yağmacılar tarafından saldırıya uğramasına karşın insanlardan kayıp hiç olmuyordu. Bu tür şeyler nefreti ve vahşeti körükler. Masamune de bunu düşünmesini istemişti kahramanımızın. Bu durumda olan onlarca yer vardı nihayetinde, hatta öyle ki büyük ova savaş alanına dönmüştü.

"Gerizekalı gidiyoruz işte fazla konuşma. Akşama kadar gelmeyebilirim eğer dediğin kadar savaş var ise. Yoksa bozuşuruz."

Fikrimi değiştirerek Tenjin'in yanına gitmektense biraz gezecektim. Madem etraf savaştan geçilmiyor biz de gerekeni yaparız. Aslında acayip işime geldi. Daha çok inanan kişi olması demek daha çok öldürecek birileri olması demektir. Tabi prensiplerime karşı gelmediği sürece. Şimdi düşününce bu konu sıkıntı yaratabilir gibi gözüküyor. Ama umurumda bile değildi açıkçası. Sonuç olarak bana inanlar sadece ölüm isteyecekler.

Katana'yı elimde tutup son zamanlar da oluşan bu savaştan ne alabiliriz. İlk olarak yakınımda ki köye gidip durumu kontrol edecektim. Ardından bir sonrakine oradan da diğerine gitmeyi planlıyordum. Tabi bu Katana ne kadar dayanır orası meçhul. Masamune ne kadar iyi bir demirci olsa da insanlar için yapılan herhangi bir şey benim için ufak bir taş kadar değerliydi. Sadece bir taşa göre daha çok dayanmasını umuyordum. Eğer o zevki aldıktan sonra yarı da kesilirse hiç güzel şeyler olacağını sanmıyorum.

Masamune Alveor'un söylediklerinden sonra elinin tersi ile kış kış yapmış ve kırılmış bir çanı onarmak için tezgahına koymuştu. Bu sırada yoluna koyulmuştu Alveor. Onun gibi bir tanrı için günler belki dakikalar niteliğindeydi bu yüzden ona göre çokta bir vakit geçmemişti. Söylediği gibi akşam vaktinde isyan çıkan köylerden birisindeydi. İnsanlar öyle cinnet doluydu ki etrafta ayakashi kokusundan başka bir şey yoktu.

Akşam vakti ayakashilerin çıkması doğaldı ancak bu insanlar hala dayanıyordu. Küçük bir köydü burası; Alveor etrafa bakınca tek gördüğü şey yaşlı genç erkekler olmuştu. Evet, sadece erkekler vardı bu köyde. Hiç bir kadın yoktu, sonunda birisi patlama noktasına ulaşınca Tanrı Bishamon'un tapınağının önüne geçmiş ve "İşe yaramaz tanrılardan medet umuuyorum artık!" demişti. Sonrasında bir taş atıp sunağa saldırmaya başlamıştı. Onu etraftakiler sakinleştirse de yağmanlanmış ve harap edilmiş bu köydeki herkes benzer istekleri taşıyordu.

O taş atan adam elinde bir maden para alıp "Madem öyle, tüm tanrılar bize sırt çeviriyor. Biz de o zaman onların katillerine güveniriz!" demişti. Parayı yere atıp "Amtsukami! Benim karımı çocuğumu ve bu köyün soyunu alanları öldür! Kanunu diğerleri yerine getiremiyorsa sen getir!" demişti. Sonrasında köydeki tüm insanlar ceplerinden madeni para çıkarıp aynı şeyi söylemeye başlamıştı ve sonunda Alveor görünür olmuştu onlara.

Akşam yakın saatlerde isyan çıkan köylerden en yakınına varmıştım. Ortam hakkında bilgi edinmek adına etrafı gözlüyordum. Klasik yerlerde kanlar vardı. Evlerin çoğu yıkık dökük idi. Klasik bir savaş ortamından farksız değildi benim için. Biraz daha bakındığımda köy de sadece erkeklerin bulunduğunu gördüm. Bu demek ki kadınlar tecavüz edilmek için esir alınıyor ya da öldürülüyor. Meydan da bir kaç bağırışma duyduğum gibi oraya gittim. Adamın biri yaşadığı kayıplardan dolayı Bishamon'un sunağını yok etmeye çalışıyordu. Pek yok etmek demeyelim de kırıp dökmeye işte. İnsanlar onu sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Ardından muhteşem bir cümle kurmuştu. "Onların katillerine güveniriz. Birileri benden bir şey isteyecekti. Bunu duyduğumda yüzümde bir gülümseme ve bir damla göz yaşı. Düşüncesi bile beni heyecanlandırıyordu. Kendimi tutamıyorum. Havaya para atıp bana isteğini belirtmişti. Hahahaha!!! Neredeyse havaya uçacaktım.

Bir süre sonra hepsinin bana dik dik baktığını fark ettim. Bu benim somutlaştığımın göstergesiydi. Onların önüne geçip ufak bir konuşma yapacaktım.

"Anlıyorum. Bana ismini söyle insan. Dileğini yerine getireceğim. Şimdi bana bilmem gereken bir şey varsa söyle. Söyle ki onları öldürmem daha kısa sürsün."

Bunları söylerken aynı bir psikopat gibi gülümsüyordum.

Gözünün önünde gülümseyen kişiye bakan köylü şaşırmıştı, dileğinin gerçek olması ise onu bir yandan korkutuyordu ancak yumruklarını sıkıp işerideki bir tepeye bakarken bir elini kaldırıp tepenin üzerinde tüten dumanı işaret etmişti "Yirmi tane ronin, efendilerini öldürdükten sonra buraya dadandılar. Kadınları kaçırıp sattılar, bazılarını öldürdüler. Tecavüz ettiler." demişti.

Bunu söylerken ağlamaya başlamıştı adam, adını söylemeyi bile unutmuştu zira acısı çok taze gibi görünüyordu. Buradaki erkeklerin pek çoğunun eşleri, bir o kadarının da çocuğu kaçırılmıştı. Sonrasındaysa olanlar belliydi.

Yirmi normal insan sorun olmazdı Alveor için ancak iyi kuşanmış yirmi roninin zırhını parçalamak için bu kılıç yeterli olmayacaktı o kesindi. Zira insanlar güçsüz olsa da Japonya'nın en asil askerleri olan samuraylardan yirmi adet vardı karşısında.

O kadar heyecanlanmıştım ki. Mutlulukla gidecektim oraya. Beni mutlu eden şey Ronin olmaları idi. Yetenekli ve güçlüler. Bu uzun bir aradan sonra benim için en iyi antrenman idi. Ne olursa olsun.

"Oraya gittiğimde ateşi sönmüş olacak. Duman yok olduğunda anlarsınız." Dedikten sonra elimden geldiğince hızlı bir şekilde oraya gidecektim.

Bu savaştan bir kaç yara alabilirim muhtemelen. Antrenmansızım. Öldürmek ne kadar gelen işim olsa da... Neyse. Şuan tek isteğim öldürmek. Kan... Ölüm... Vahşet... Bunları düşündükçe ağzım ayrılmışçasına gülüyordum.

Alveor'un söylediklerinden sonra etrafta ayakashi kokusu oluşmaya başlamıştı. Başka birinin ölümünü dilemek doğaya yapılan bir hakaretti. Bu nedenle zaten onlara felaket tanrısı deniyor ya. Ne zaman bir dilek yerine gelse, dileyenlerin ruhları ayakashi oluşturuyordu.

Dilek gerçekleştiğinde buraya dönüp ayakashileri temizlemekte onun göreviydi. Bir insanın ölüm dileğini sağlamaya sahip olan tek tanrı olmanın ceremesi malesef ki ortaya çıkan kötülüğü arındırmaktı.

Dağa yola çıktıktan yaklaşık bir on dakika sonra roninlerin olduğu kampa yaklaştığını fark etmişti Alveor, zira etrafta yırtık kadın kıyafetleri. Çürümeye bırakılmış cesetler. Çalıntı mallardan kalanlar vardı. Sonunda kampa geldiğinde düşünmek için hala bir otuz saniyesi vardı. Onlar onu görmeden önce bir otuz saniye daha.

Her bir girişte uzun mızrak taşıyan birer tane kurbanı vardı, ağır zırhlıydı bu adamların hepsi. Bu ağır zırhlıların dışında kurulmuş üç tane çadır topluluğu vardı. Birisinde mahkumlar tutuluyor belliydi, başında iki kişi bekliyordu. Diğer iki çadır topluluğundaysa yemek pişirip içki içen yedişer kişi vardı.

İçeri de 3 tane çadır vardı. İkisinden çok ses geliyordu muhtemelen içki ve yemek. Diğerinin başında iki kişi vardı. Onlar esirleri tutuyordu. Pek umurumda değildi açıkçası ama görmemiş gibi yapacaktım. İçkilileri halletmek kolay. Ama cidden içkililer ise. Roninlerden bahsediyoruz. Ama bir hınzırlık yapıp kapıdakileri öldürdükten sonra içeri girip hepsini dışarı davet edecektim.


Kamp yerine vardığımda her yerde cesetler yırtık kıyafetler vardı. Ardından her girişte uzun mızraklılar vardı. Tek kişi olmaları işime geliyordu açıkçası. İlk işim onları hızlıca öldürmekti. İlk önce karşımda ki kapı da duran bekçiyi öldürecektim. Görmediği bir yerden sessizce yaklaşıp tek hamlede kafasını kesmeyi deneyecektim.

Kampın girişine yaklaştığında Alveor için ilk cesedi almak zor olmamıştı, kılıcı normal bir savurması ile mükemmel şekilde parçalamıştı mızraklı adamın bedenini. Hatta öyle ki mızrağın tahta kısmını da kırmıştı. Henüz kılıçta bir sorun yoktu ancak dikkat etmesi gerekiyordu.

Bu durumu başta fark etmemişti diğer adamlar bu nedenle ikinicisini de halletmek kolay olmuştu ancak o an beden yere düştüğündeki ses nedeniyle nöbetçilerden birisi dönmüş ve durumu fark etmesinin ardından bağırmaya başlamıştı.

"İçeri giren var!"

Bunun hemen ardından daha önceden belirlenmiş bir şekilde içkili olanlar ellerine mızraklarını alıp etrafını sarmış, nöbetçiler de arkalarına geçmişti. İkinci yedili katana kullanıyordu belli ki, bu nedenle arkada kalmayı seçmişlerdi. Liderleri olarak görünen şeytan maskeli roninse "Tek başına buraya gelecek kadar cesur bir erkek var mıydı o köyde?" demişti. Bu sırada mızraklılar yavaş yavaş yaklaşmaya başlamıştı çembere alıp. Mızrak uçları ile Alveor arasında iki metre vardı.

Herşey iyi güzel giderken ikinci bekçi yere düşmüştü. Hesaba katmadığım bir şey olsa da benim işime gelmişti. Zaten diğer adam da bağırarak içeri girdiğimi haber vermişti. Bununla birlikte hepsi etrafımı sarmış mızraklarını bana doğrultmuştu. Şimdi ben bunları direk öldürürsem hiç zevki kalmayacak ki. Tamam çabuk olsun da bu kadar da çabuk değil yani. Ne güzel yavaş yavaş zevkini ala ala öldürecektim ben bunları. Ama olur mu hiç tüm zevkimi siksinler. Ne var yani az tadını çıkarmama izin verseler. Bir dakika lan ben bunları içimden mi söyledim. Hay sikeyim. Neyse dur dışıma da söyleyeyim... Derken şeytan maskeli adamın biri gelip bana diyor ki tek başına da falan da filan da. Cidden insanlar beni insan olarak mı görüyor lan. Hayda şimdi bi de durumu bunlara anlat. Neyse öldüreyim gitsin. Tabi ilk önce şu mızraklıları öldürmem gerekecek. Hepsi üstüme üstüme geliyo. Ne lan bu hayvan mı sıkıştırıyosunuz. Neyse canım sıkıldı. Şuan gram zevk almıyorum o yüzden öldürüp gidicem.

"Ordan bakınca insana mı benziyorum cidden. Ahh siz insanlar o kadar cahil ve salaksınız ki.  Yüzünüzü toplasam bir Masamune etmezsiniz. O öyle mi bana bile laf yapıyo. Ahh ahh neyse sizin için hızlı bitiriceğim zaten canım sıkıldı."

Ani bir hamle  ile bana karşı gelen üç dört mızrağı kesecektim. Kestiklerimin üstüne gidip teker teker hepsini öldürmeye çalışacaktım.

Alveor'un söylediklerinden sonra "Ne diyo lan bu kansaili" demişti başlarındaki adam, sonrasında sıkıştırmak için adım atmaya başlamışlardı. Tam olarak onun düşündüğü gibi vahşi bir hayvanı sıkıştırır gibi sıkıştırmaya başlamışlardı onu.

Önceden yanlışlıkla yapmış olsa da şimdi bilerek karşısına gelen mızrakları kesmeyi deneyeekti Alveor, her ne kadar kesmek imkansız olsa da ilkinin arasına kılıcını sokup bir açıklık yaratmayı başarmış ve insan üstü gücü ile mızrakları sağa savurmuştu. Bu da ona halkadan çıkış yolu sağlamıştı.

Halkadan çıkmasının ardından önüne gelen ilk kişinin gırtlağına kılıcını sokmuştu. Adamın ağzından kanlar boşalırken yere düşen mızrağını da hemen yanındakinin gözüne sokmuş sonrasında hemen arkasındaki kişinin kafasına saplamıştı. Normal bir insanı öldürmek onun için o kadar zor değildi.

Kılıcı bir adamın gırlağına saplıydı ve elinde uzunca bir mızrak vardı şu anda Alveor'un. Kalan adamlarsa gruplanmayı bırakmış mızrakları ile üzerine koşuyordu, kılıçlılarda çoktan çekmiş hemen peşlerinden geliyordu.

Ona ilk gelen üç rakibinin birisi kolunu öteki ikisi göğüsünü hedefleyerek mzıraklarını dik bir şekilde delmek için savurmuşlardı. Hemen yanlarındaysa beş saniyelik farkla kılıcıyla koynuna saldırmak için koşan bir kişi daha vardı.

Bune lan. Bu benim için savaş niteliğini bile taşımıyor. Aldığım canların hiç birinden zevk almıyorum. Sikerim böyle işi. Bana böyle güçlü çevik ve zeki insanlarla gelin arkadaş. Bu nedir ya ? Neyse elimdeki ile yetinmezsem köydekileri de katletmek zorunda kalacağım. Bana inananları öldürmek istemiyorum. Zaten yaşamamın tek sebebi onlar.

Öldürdüklerimden elimde kalan kılıcım ve adamların mızrağı idi. Şimdi hepsi karşımdaydı bu işimi daha da kolaylaştırır. Çünkü şuan hepsi korkmuş vaziyette çaresizce saldırıyorlardı. Sadece öldürme amacı ile hiç bir taktik olmadan , düşünmeden. Öldürmek bir sanattır ve bu adamlar bu sanatı kirletiyor. Bu tür insanlardan nefret ediyorum. Böyle güzel bir şeyi bu kadar kötü hale getirenler insanlar zaten. Gerçi sadece insanlar değil tanrılar bile. Hepsi tutturmuş bir iyilik falan da filan da. Onların korkusu birini öldürmek değil. Öldürdüğünde aldığı zevke kapılmak. Bu zevki bilmiyorlar. Acıyorum hem insanlara hem de tanrılara.

"Sizin gibi salaklarla harcayacak vaktim yok." Ronin denince akla güçlü savaşçılar gelir. Ama bunların hepsi birer fareden farkı yok. Üç tanesi üstüme mızrakla koşuyor sanki becerebilecekmiş gibi. Bir tanesi de kılıç ile üstüme koşuyor. Aralarında beş saniye fark var. Çok kolay.

İlk önce kılıcımı elime alacaktım. Mızraklıların saplamasına 10 cm kala hızlıca geri çekilecektim. Bu onları geri düşürecekti. Ardından üçünün arkasına geçip birine mızrağı sokacaktım. Diğerini kendime siper edip kılıçlının ona saldırmasını sağlayacaktım. Kılıçlı siper ettiğim askere kılıcını salladığında onunda boynuna hamle yapacaktım.

Adamların mızrağının gelişini beklerken bir anda deprem vari bir hareketlenme olmuştu ve tam olarak Alveor'un bir kaç milim önünde bir yarık oluşmuştu. Yarığın derinliği iki metre kadardı ve içerisinde bir insan yürüyordu. Ona saldıran kişilerse onun kadar şanslı değildi zira hepsinin bedeni ortadan ikiye ayrılmıştı. Bunu neden yaptı ve bilerek mi yaptı bilinmez ancak oldukça sakin bir şekilde yürümeye devam ediyordu.

Alveor biraz daha dikkatli bakınca bir kılıcı ve garip saplı bir tane de wakizashisi olduğunu görmüştü. Wakizashi'den çok bir mızrağın kırık ucunu andırıyordu bu kısa kılıç ancak yüzeylerini göremiyordu. Yüzeylerini göremese bile o kılıçlarda garip bir şey olduğunu anlamıştı. Adamın kendine gelince pejmurde bir kimono içerisindeydi. Uzun süredir yolculuk yapıyor gibi bir hali vardı, yüzü görülemeyecek şekilde dağılmış saçları yüzünden bir detay göremiyordu ancak yukarı direk Alveor'a dönüp bakmıştı. O sırada yüzünü seçebilmişti. Tanıdık bir sima değildi, tanrı da değildi ancak Alveor'u görebiliyordu.

Alnında derin bir yara izi ve kirli sakallarıyla kaplana benzer bakışını felaket tanrısına dikmişti. Sonra toprağa vurup "Tsch, birisi kaçmış." demişti. Olduğu yerden zıplayıp yarığın diğer ucuna geçtikten sonra yerden bir sopa almış ve derin bir nefes çekip matarasındaki sudan bir yudum içmişti. Alveor saldıramıyordu, bedeni adeta buz kesmişti. Bu insanın garip havası ve öldürme güdüleri onu hareketsiz bırakacak kadar güçlüydü.

Adam suyunu içtikten sonra sopayı bir iki kere çevirmişti ve "Samuray denilen kişi böyle hareketlerde bulunmamalı." deyip kütükle gard almış ve "Saygımı korumak için sana direnme şansı veriyorum hadi gel, ben Mushashi atmış yedinci meydan okumamı karşımdaki ronine yapıyorum." demişti. Oldukça ciddiydi ve küçük bir tepeyi ortadan ikiye istemli bir şekilde ayırmıştı. Bu bir insanın gücü değildi ancak karşısındaki kişi tanrı da değildi.

Ben ne güzel hamlemi tasarlamışken bir anda depreme benzer bir şey oluyordu. Ardından nereden geldiğini anlamadığım bir güç ile azıcık önümde bir yarık oluştu. Eğer atlamasaydım muhtemelen ölmüş olacaktım. Ama bu nasıl bir güç olabilir ki ? Bu gücü düşünmek bile beni zevkten dört köşe yapıyordu açıkçası. Bu bu... Saf güç gibi. Ardından buna sebep olduğuna inandığım adam hiç bir şey olmamış gibi yürümeye başlamıştı. Adamı süzüp nasıl biri olduğuna bakacaktım ki üstünde garip mızrağın kırılmış ucuna benzer bir şey vardı. Ama yüzeyini göremiyordum. Fakat o garip şeyden hissetiklerim hiç iyi şeyler değildi. Bana ama bunun Masamune'nin elinden olduğuna yemin edebilirdim. Yüzünde savaştan kalmış yaralar vardı. Bu barizdi. Saçları uzun ve bakımsızdı. Bu demektir ki yolculuk yapıyor fakat yüzündeki yaralar onu tahmin ettiğim kişi yapıyordu. Her bölgeye gidip oranın temsilcileri ile ölümüne savaşan biri. Muhtemelen bunların hepsinden galip çıkmış. Bu adam tam aradığım kişiydi. Yüz yıllar sonra bana aynı zevki verecek kişiydi bu adam. Ardından yüzünü bana çevirdi. İşin garip kısmı beni görebiliyordu. Gerçi buna şaşırmadım görünüp görünmemek bana bağlı. Ardından birisi kaçmış gibi bir cümle kurdu. Yarığın diğer tarafına zıplayıp yerden bir sopa aldı. Susamış olmalı ki matarasından bir su yudum aldı. Onu o an yok etmek istedim. Bunu istesem de yapamayacağımı biliyordum çünkü hareket dahi edemiyordum. Bu adamın öldürme isteği benden daha fazlaydı. Bu mümkün müydü peki ? Sanmıyorum. Yüz yıllar boyunca bekleyen bir tanrının öldürme isteğinden kimsenin ki fazla olamaz. Bunu sadece şaşırmışlık olarak algılıyorum. Sopa ile gard alıp bana meydan okumuştu... İşte şimdi savaş başlıyor.

"Hahahahaha! Yüz yıl sonra istediğimi alabileceğim. Sen benim zevkim için paha biçilemez bir kaftansın. Şuan o kadar mutluyum ki. Sana bunu kelimelerle tercüme edemem. Zaten bunu istemezsin. O yüzden beni mutlu edecek bir dövüş olsun. İNSAN!"

Elimde ki mızrağın ucunu elimle kıracaktım. Ardından hızlıca üstüne uçacaktım. İlk saldırımı karşılayacaktı buna eminim ve hemen geri saldırıya geçecekti. Buna hazırlıklı olmam gerekiyordu. Benden hızlı olması biraz zordu ama bu ihtimali gözden çıkaramazdım. Gerçek bir savaş gerçek bir strateji ile olmalıdır. O yüzden herhangi bir saldırıya karşı gözlerimi açık tutacaktım ama saldırılarım kesilmeyecekti.

Alveor rakibine bakıp onun meydan okumasını kabul etmiş ve insan diye hitap etmişti. Mutluluğunu dile getirmişti ancak karşısındaki kişi onu duymuyor gibiydi. İlk saldırı hakkını da Alveor'a vermişti.

Alveor aynı şekilde mızrağın uzun gelen kısmını kırdıktan sonra onu bir kılıç formatına getirmişti rakibi gibi. Sonrasında pençelerini çıkarmış bir kaplan gibi koşup yarığın üstünden zıplayıp direk bir saldırı için atılmıştı.

Musashi bu saldırıyı karşılamak için sopayı hızlıca savururken bir adım yana çekilmişti. Sopa Alveor'un vurduğu yerin üstünden kesilmişti ancak sonrasında hesaplandığı kesin bir şekilde Musashi'nin kolunun biraz daha ileri çıkmasıyla suratına patlamıştı sopanın kalan kısmı.

Karşı saldırıya ne kadar hazır olursa olsun Musashi'nin hareketleri inanılmayacak derecede akıcı ve keskindi. Bunun üstüne sopa suratına geldiğinde bir kaç kemiği kırılmış gibi hisseden Alveor'un anladığı üzere onunla yarışıp galip gelebilecek kadar yüksek bir kas gücü ve hıza sahipti karşısındaki insan.

Buna karşılık olarak Alveor mızrak ucunu boynuna savurduğunda omzunu yukarı çıkarıp mızrağın omzuna saplanmasını sağlamıştı Musashi. Aynı şeyi kesik sopa ucuyla o da yapmıştı ve Alveor'da karşılık olarak omzunu çıkarmıştı. kisinin de sol omzuna girmiş silahları bulunurken Musashi Alveor'a kafa atmıştı. Aynı şekilde Alveor'da kafa atınca ikisinin kafası alınlarından yapışmış bir şekilde dikilmeye başlamışlardı.

Gözleri birbirinin birinin gözlerine kenetlenmişken Musashi "Yaşına göre fena değilsin moruk." demişti ve kafasıyla ittirmeye başlamıştı.

Yaptığım hamleye gayet başarılı bir şekilde cevap vermişti. Açıkçası bunu ondan beklemiyordum. Hızı ve gücü benle aynı belki benden daha fazla. Böyle bir insan olabilir mi ? Ya da savaştığım kişi bir tanrı. Tabi bu kesin bir şey değil ama tahminlerimin arasında. Neyse şuan düşünmem gereken tek şey savaşım.

İkimizde yara almıştık. Bu takastan kimin faydalı çıktığı bilinmez gerçi ama ikimiz için de bu acılar zevk veriyordu. Bunu o gözlerinden anlayabiliyordum. Uzun süre yenilmemenin ne olduğunu bende biliyorum. Bu adam yenilmeyi istiyor kendinden güçlü biri tarafından öldürülmek. O da benim gibi savaş bağımlısı. Hahahaha. Bu çok güzel. İki tane deli savaşıyor. Bundan daha muhteşem ne olabilir ki.

İçimde ne kadar eğlensem de bunu dışarı yansıtmıyordum. Beynim iki taraflı çalışırdı benim. Bir tarafı sürekli taktik üretirken diğeri eğlence peşindeydi. Muhtemelen bunun da öyleydi. Ama önemli olan bundan kimin galip geleceğiydi.

"Evet 500 yıl boyunca doğru düzgün savaşamadım. Ama sen kendimi bulmamı sağladın o yüzden bunu ödülsüz bırakamam."

Kafasıyla beni ittirmeye başlamıştı. Bundan faydalanacaktım. Bunu tahmin edeceğini gayet iyi biliyordum ama savaşta her yol mübahtır. Kafamı aniden geri çekip onun boşa düşmesini sağlayacaktım. Onun sağ eli benim sol elim kitliydi. Bu yüzden yakın dövüşe girecektim. Bir sağ yumruk sallayacaktım. Karşılayacağını tahmin ederek hemen savunma pozisyonu alacaktım. Gelecek karşı saldırıya karşı hazırlıklı bekleyecektim. Eğer karşılık verirse kendimi savunup bir tekme attıktan sonra ondan kurtulup geri zıplayacaktım. Bunu karşılık vermese de yapacaktım. Bu durumdan bir an önce kurtulmam gerekiyordu çünkü.

Alveor kana açlığı ile yola çıkmıştı ancak karşısında aynı onun gibi yenilmeyi isteyen birisiyle karşılaşmıştı. İkisi de bulundukları durumdan son derece zevk alıyor gibi gözüküyordu. Bu sırada gök yüzü iyice kapanmış ve yağmur yağmaya başlamıştı. Epey şiddetli bir yağmurdu bu, öyle ki iki savaşçının aurası adeta Ayakashileri kendine çekiyordu.

Öldürme isteği bu kadar güçlü olan iki kişinin başı bir birine kenetlenmişken ikisinin de alnından sıcak kan süzülmeye başlamıştı. Görünüşe göre ikisinin de başı bir miktar açılmıştı ancak bunu hissedemeyecek kadar çok eğleniyorlardı.

İkisi de bir patlama anı için beklerken yüzlerindeki gülümseme dehşet verici konuma geldiğinde o fitili çeken Alveor olmuştu. Başını geri çekince hafiften afallamıştı Musashi. Hafiften çamurda kaydıktan sonra yüzüne son hızda gelen sağ yumruk nedeniyle başı yana çevrilmişti, ağzından saçılan salyaların ardından "Surrriaaaa!" diye bağırarak sol yumruğunu savurmuştu. Alveor inanılmaz gözlere sahip bir tanrıydı, zira yumruğun gelişi sırasında yağmur damlalarının parçalanışını bile görmüştü. Çoktan ön gördüğü gibi savunma pozisyonuna geçmesinin ardından iki kolunu çapraz bir şekilde bloklamak için kullandığında Alveor kemiğinin kırıldığını hissetmişti; ancak kırılan tek kemik onunki değildi zira musashinin de dört parmağı kırılmıştı.

Bu darbenin şok etkisi nedeniyle çamur üzerinde yaklaşık birer metre geriye itildikleri sırada Musashi gülümsemişti ve "Daha ne kadar devam edebilirsin haaa!?" diye bağırmıştı. Bağırmasının sonrasında omzuna saplanmış olan mızrağı çıkarıp üstüne koşmaya karar verdiği sırada dövüştükleri alana devasa Ayakashiler inmeye başlamıştı. Musashi kınındaki kılıcını tutup "Bu iyiye işaret değil yaşlı adam. Bu yaratıklar tüm eğlenceyi bozacak." demişti tepelerinde süzülen on tane devasa kuş şeklindeki ayakashiye bakarken.

Bu... Bu çok muhteşemdi. Hiç bir savaşta gülümsemesem bile bu beni gülümsetti. Bu his. Kan... Dövüş... Savaş... Şiddet içeren her şey beni kendimden geçiriyordu. Bu zevki tarif edemiyoru HAAAAAAAAA!... Bu muhteşem... MUHTEŞEM! Kendime engel olamıyorum. Onu öldürücem... Onu öldüreceğim! ÖLDÜRECEĞİM!

Attığım yumruktan sonra afallamıştı. Fakat geri toparlanıp beklediğim bir hamle yaptı. Yumruğu attı tabi bunu görmüştüm. Fakat bu güç beni benden alıyordu. O yumruk kollarıma değdiğinde o kırılma sesini bile duydum. İliğime kadar hissettim. Yağmurum her damlasının tenime değdiğini hissettiğim anda beklediğim soru geldi. "Sen şaka mı yapıyorsun ha ? Zevkten öleceğim şuan." Şuan içimde öyle bir enerji vardı ki. Bu nalet adamla 500 yıl daha dövüşebilirdim. Kendime engel olamıyorum. OLAMIYORUM!

Havanın gidişatını fark ettiğimde her yerin Ayakashi olacağını tahmin etmiştim.
Şuan hiç bir şey düşünemiyordum. Tek isteğim öldürmekti. Sonuna kadar yorulana kadar bıkana kadar. Vücudumda hareket edecek enerji kalmayana kadar... Mutluluktan ağzım 5 metre açılmıştı. Her yerimden kan aksa da aptalca gülümsüyordum. Kahkaha atıyordum.

Ardından bana bir teklif sunduğu açıktı. "Bu elimdeki ile onları öldürebileceğimi sanıyor musun cidden ?" Bir shinkim bile yok iken onlara hiç bir şey yapamam. Ama şuan içimdeki bu enerji bunları umursamıyorum. Hiç bir şey umursamıyorum. Ne olursa olsun yumruk yumruğa bile olsa dövüşmeye hazırdım. Kimle ya da neyle... Tek isteğim bir şeylere vurmak parçalamak ve ÖLDÜRMEK!

Musashi yağmur suratını sıyırırken sinirlenmiş bir şekilde önündeki ayakashiye tekmeyi geçirmişti "Silahı olmayan yaşlı bi adamla mı dövüşüyorum ben burada!" demişti. Sonrasında yüzünü sıvazlayıp saçını geriye atmıştı. Ayağını bir şey düşünüyormuş gibi titreterek eliyle Alveor'un arkasını işaret etmişti. "Şu şeylerden bende bulmuştum isim verince silah oluyorlar." demişti.

Alveor arkasına bakınca gördüğü şey saf bir ruhtu. Musashi elini göstererek "Onu aldıktan sonra bu uçanlardan ne kadar öldürdüğümüze göre gelecek savaşın zamanına karar veririz. İyileşince daha eğlenceli olur, kendi silahını da bulursun o zaman kadar ihtiyar. Git şimdi ben seni korurum!" demişti. Sonrasında üstüne gelen bir ayakashinin tepesine zıplayıp ondan sekip diğerlerine tekme ve yumrukla saldırmaya başlamıştı. Gerçekten de en çok kim öldürdü yarışına göre karar verecekti sonraki savaşın tarihine.

Sonraki turuna isim verme kısmından itibaren yazmadan klan adını belirlemen gerekli

Pek tabi isim verme ilahisini de yazman lazım bunu yaparken. Silahına isim vermen gereken yeri boş bırakman yeterli olacak.
Klan ismi: Shinkinin orjinal adına eklenecek klan adı.

Bana boşu boşuna konuşuyordu. Lan ne bileyim ben sanki saf ruh çıktı da ben seçmedim. Gerize... ÖLÜM! SADECE ÖLÜM! 1Anlaşıldı. Hemen buradayım." Hızlıca saf ruhun yanına gidiyordum. Şuan tek isteğim onu benim yapıp şu Ayakashileri ÖLDÜRMEK! Yanına gittikten sonra iki parmağımla adını yazmaya başlıyordum.

Ben Felaket tanrısı Alveor.
Sen kayıp ruhu benim kutsal aletim olman için Hiden'den geri çağırıyorum.
Bundan sonra bana itaat edeceksin ve yaşadığından uzun süre hizmet edeceksin.
Benimle birlikte karanlığı temizlemeye ve bu topraklara huzuru getirmekle yükümlüsün.
Silah adın
İnsan adın .

Alveor kısa süreli tartışmanın ardından sonunda kendini toparlayıp ruhun yanına gittiğinde daha önceden tecavüz edilip parçalanmış cesetlerin arasında olduğunu görmüştü. O isim vermeye başladığı sırada üstüne gelen bir Ayakashi'yi Musashi tekmelemiş ve uzaklaştırmıştı.


Ruh havaya fırlayıp sonra tekrar eline geldiğindeyse silah formunu almıştı.

Spoiler:

Alveor eline gelen katanaya baktığında farklı duygular hissetmişti. Saf bir ruh olmasına karşın öldürme isteği çok yüksekti. Saflık zaten kişiden kişiye değişen bir olguydu, bu katana da onun kanıtı niteliğindeydi. Üzerindeki yeşil desene baktığında ne işe yaradığını anlaması da çok uzun sürmemişti. Bu katananın özelliği harmoniydi.

Yeni adıyla Suki eski adıyla Kuroneko adındaki dilenci bir kadının ruhuydu bu. Saçları kızıl olmasına rağmen ona Kuroneko ismini vermişlerdi zira ailesi onu doğduğu an sokağa atmıştı. Güzel bir kadın olma yolunda ilerliyordu sokakalarda ancak onda farklı bir şey vardı. Herkesin anladığı bir şey varken bu dünyada onun kavrayamadığı olgular vardı.

Bir erkeğe kendini yakın olarak göremiyordu, kadınlara da aynı şekilde. Sokakta aç ve üzgün bir şekilde uyuduğu gecelerde kendindeki eksikliği arıyordu lakin ne kadar denerse denesin bunu bir türlü tam anlamıyla bulamıyordu.

Dilenerek kendini satarak yaşıyordu ancak bunların bir önemi yoktu onun gözünde. Büyümeye devam ederken birisi onunla evlenmek istemişti. Evlendikten sonra dayak yerken fark etmişti ki hissedebildiği tek şey acıydı. Bu nedenle acıyı sevgi olarak görmeye başlamıştı o da. Onu yanına alan kocasına teşekkür etmek için kalbini sökmüştü.

Ona yardım edenlere teşekkür etmek için zehirlemişti. Sonunda delirdiğini düşünüp onu bir kaç yıl önce burada yakmışlardı. O da buna teşekkür etmişti. Ona acıyı verdikleri için ancak o yüce gönüllü birisiydi yaptıklarını iyi olarak görüyordu ve daha fazla sevgi vermek istiyordu. Bu yüzden saflığını korumayı başarmıştı.

Alveor yeni yoldaşı olan Akai yani Suki ile nasıl anlaşacaktı?

İsim vermeye başladığım da arkamda bir Ayakashi hissettim. Tabi Musashi'ye güveniyordum. Tabi sebepsizdi bu. Beni bu kadar dövüşmeye iten ve bundan zevk almamı sağlayan birine sebepsizce güveniyordum. Bu sırada isim verme merasimi tamamlanmıştı. Artık son sözleri söylüyordum. Ben Felaket tanrısı Alveor.
Sen kayıp ruhu benim kutsal aletim olman için Hiden'den geri çağırıyorum.
Bundan sonra bana itaat edeceksin ve yaşadığından uzun süre hizmet edeceksin.
Benimle birlikte karanlığı temizlemeye ve bu topraklara huzuru getirmekle yükümlüsün.
Silah adın Akai
İnsan adın Suki

Ardından tüm hikayesi bir anda aklıma kazınmıştı. Zaten silah formunu alıp elime geldiğinde öldürme isteğini anlamıştım. Bu istek beni kendimden geçirmişti. Yanımda böyle bir isteğe sahip bir Shinki ile savaşmak beni sonsuza dek mutlu ederdi. Onunla konuşmaya çalışacaktım. "Şuan ne kadar çok ölüm istediğimi biliyorsun. İkimizin ortak noktası. Bana bunda yardım eder misin ? Suki'ciğim..."

Onun cevabını beklemeden Musashi'ye yardım amaçlı değil de sonraki zamanı belirlemek için önüme gelen her Ayakashi'yi parçalamaya başlayacaktım.

Onlarca ayakashi gök yüzünden inerken Musashi gülümseyip "Sonunda silah buldun ha yaşlı adam?" demişti. Geriye doğru bir kaç adım attığında Alveor ile sırt sırta gelmişti ve kılıcını çekip. Derin bir nefesin ardından "Saymaya başlasan iyi edersin." demişti serseri bir gülümsemeyle. Belinceki kılıcı çektiğinde Alveor kara kılıcın onda olduğunu görmüştü. Hokkaido adasını yaratan efsanevi kılıç bunca zamandır Musashi'nin belindeydi.

Bu kısa şokun ardından Suki'ye sorduğu cevabın üstüne "Bu bir sevgi çeşidi değil mi, o zaman onları kendimize aşık edelim patron!" demişti delirmiş bir ifade ile, sonrasında üstüne gelen bir ayakashiyi ortadan ikiye kesmişti. Suki epey keskin bir kılıçtı görünüşe göre.